Ben on beş yaşında kapandım, istedim mi istemedim mi hatırlamıyorum, çünkü her zaman olması gereken oymuş gibi gösterildi ve ben de onu yaptım. Şu an 21 yaşındayım ve bu sene üniversiteden mezun olacağım.

Ailem genel olarak baskıcı değildir, yani genellikle istediklerimizi yapabiliriz, izin aldığımız sürece.

Kapandıktan sonra bir sene arayla sürekli olarak açılmak istediğimi dile getirdim, ama hep geçiştirildim. “El alem ne der?” “Ben istemiyorum.” gibi şeyler söyledi annem. Ama el alem neydi ki benim hissettiklerimden? Dinde hani zorlama yoktu? Oysa örtü özgür hissetmek içindi ama ben nefret duyuları hissediyorum artık.

Bugün tekrar açılmak istediğimi konuştuk, konuştuk dediysem kavga gürültü oldu tamamen. Annem bana “Seninle bir daha asla konuşmam, yemin ederim. Hayatımdan tamamen silerim.” dedi. Oysa ben onun çocuğuydum, sadece kapalı olduğum için mi kabulleniyordu beni? Sonrasında hastalanırsam ya da başıma bir iş gelirse, tamamen senin açılman sebep olur gibi şeyler söylemeye başladı.

Ben hayatımı onun istediği gibi yaşamak istemiyorum. Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum, ama artık dayanamıyorum.

(Görsel: Diane Dalpra)