Merhaba, 2 sene önce buraya yazmıştım. Şimdi tekrar yazmak istiyorum. Babama açılmak istediğimi söylersem beni öldüreceği düşüncesini yendim ama bu çok zor oldu. Abimin, babamın böyle bir insan olmadığını söylemesinin ve iki senedir babamla normal bir insan gibi konuşmaya başlamamın da buna yardımı oldu.
Bu konuyu aileme ilk açmak istediğimde söyleyemedim. Ağlama krizlerine girdim. Bir köşede öylece yattım. Annem ne olduğunu anlayamadı ve çok üzüldü. Abim de ne olduğunu öğrenmeye çalıştı ama söyleyemedim. İkinci sefer de az kalsın aynısı oluyordu ama kendimi zorladım. Abime “Hayatım hakkında bir şeyleri değiştirmek istiyorum” dedim. Yine kendim söyleyemedim, ona tahmin ettirdim. İlk başta çok sakin karşıladı. “Benim için sorun yok, sen nasıl mutlu olursan” dedi. Ben “Beni evlatlıktan reddedecekler” diye ağladım. “Böyle bir şey olmaz, bizim ailemiz öyle insanlar değil” dedi. Anneme bu durumu ben açtım. “Bu zamana kadar kendini günahtan sakındın, şimdi böyle mi yapacaksın” dedi. “Sen her türlü benim evladımsın” diyor ama baskıya devam ediyor. Babamla abim konuşacaktı ve konuşma günü yaklaştıkça ondaki stres de arttı ve abim bile ağladı. Cuma namazının dönüşünde babamla konuştu. Eve geldiler. Babam beni yanına çağırdı ve ben ağlamaya başladım. Peçeteler önümde dağ oldu. Bana nasihatler verdi. “Müslüman biri Allah’ın gazabından korkar, ateistler zaten inanmadığı için bu kadar rahat” diye tutturdu ve başörtümü çıkartma isteğimi Hacettepe Üniversitesi’nde okumama bağladı. Yine de konuşmamız biterken “Sınavın bitene kadar düşün iyi bir kafayla ve sonra bana haber ver” dedi. Tamam dedim.
Sınavım bittikten birkaç gün sonra söylemeye karar verdim. Abime daha fazla yüklenmek istemedim. Oturdukları odaya kaç kez gidip geldim bilmiyorum. En sonunda “Ben istemiyorum” dedim. Babam deliye döndü. Galiba kendini çok inandırmıştı açılmayacağıma. “Yok olmaz, sen savaşmadan nasıl aşacaksın bu durumu, kıyamet geliyor, her an tövbe kapısı kapanabilir, şimdi vakti değil” deyip durdu. Bir şey diyemedim sonunda bu konuşma da öyle bitti.
Sanırım kararlı bir şekilde ve onların fikrini sormadan yapmam gerek bunu. Yoksa 6 senedir zindan olan hayatımı tekrar geri kazanamayacağım.