15 yaşındayım ve kendi isteğimle kapanmaya karar verdim. Arkadaşım bu durumu çok acele getirmeye çalıştı, ben de o anki heyecanla ertesi günü kapandım. Bir heves olduğunu düşünmemiştim. Bu şu an 5. ayım. Annem çok mutlu olmuştu, babam pek sevecen bakmadı bu duruma ve yurt dışında yaşadığım için öğretmenlerim ve dışardakiler çok hoş bakmıyordu bu duruma. Başörtüm yüzünden o günkü basketbol turnuvasına katılamadım. Arkadaşlarım yüzünden “Başörtün açılır gelme, yedek oyuncumuz var” dediler. Her şeyden eksik kalıyordum, kendimi çok kötü hissediyorum ve açılmaktan korkuyordum, ama bir o kadar da istiyordum. Annem bunları sezdiğini, beni rüyalarında çok kötü gördüğünü, açılırsam hakkını helal etmeyeceğini belirtti. İçim parçalandı, dağıldım o sırada resmen. Ve ne yapacağımı bilmiyorum, çok kötü bir durumdayım.
Comment (1)
yaşıt sayılırız 🙂 kim ne derse dinleme sen kendi hayatından sorumlusun ayrıca eğer sen yanlış bir şey yapmadıysan (yapmıyorsun da) kimin hakkını helal edip etmediği çok da önemli değil bence. ayaklarının üzerinde dimdik dur ve hayatın hakkında kimin söz sahibi olacağını onlara göster. sen çok güçlüsün, bunu sakın unutma. ister açılırsın ister kapanırsın. kimseyi ilgilendirmez, ister annen olsun ister arkadaşın. seni destekliyorum, yalnız değilsin <3