Merhaba, 31 yaşındayım, evliyim, kamu personeliyim ve 15 yıldır kapalıyım ve 15 yıldır da açılmak istiyorum. Bu on beş yılın yaklaşık beş yılı kapalı olmayı ben tercih ettim diyerek kendimi kandırmakla geçti. Bugün görüyorum ki, ben aslında kendim istediğim için değil, babaannemin annemi “Bu kızın başını kapatın” diye zorlamasından rahatsız olup annemi bundan kurtarmak için yapmışım. Aslında ben yıllardır annemi uğradığı haksızlıklardan kurtarmaya çalışırken, kendimi de onun kurbanı etmişim. Ve bunu şu an buraya yazarken fark ediyorum.

Yıllarca kendimi ikinci sınıf hissettim. Birilerinin bana “Bunu beceremedin, şunu da yapamadın, bu kadar da eksiksin, başarısızsın, sen ne anlarsın, geri kafalısın” demesine gerek yoktu çünkü ben bunları her gün kendime söylüyormuşum. Yaşamak için kaç zamanım var bilmiyorum, ama ölürsem içimde kalan tek şey, kendim gibi olarak yaşadığım bir günümün bile olmaması.

Birilerinin açılma isteğimi onaylamasına gerek yok, ki ben başkalarından duymaya korktuğum her cümleyi her gün kendime söylüyorum. Umarım kendimi yenebilir, umarım açılabilirim.