Merhaba, direkt konuya gireceğim. Ben şu anda 15 yaşındayım ve neredeyse yıllardır ailem, akrabalarım ve tanıdıklarım tarafından sürekli İslam’a maruz kaldım. Küçükken yaz aylarında beni yaz kurslarına gönderirlerdi. O günlerde bile bazı şeyler bana çok saçma geliyordu. Bir gün halamlar ve annem, babam beni mutfağa çağırdılar. “Okula mı gitmek istersin, yoksa halanın Kuran kursuna mı?” diye sordular. Okulu sevmediğimden ve halamın Kuran kursu olduğu için daha rahat olurum düşüncesiyle Kuran kursu dedim. Bu sebeple 5 ve 6. sınıflarım Kuran kurslarında geçti. İlk 2 yıl halamın Kuran kursuna gittim, ama 2. senemde kendi ortaokulumda sınıfta kaldım, yani 5. sınıfı iki kere okudum (devamsızlıktan kaldım). 6. sınıfa geçtiğimde başka bir Kuran kursuna gittim. Açıkçası 2. gittiğim Kuran kursu benim için çok iyiydi, çok güzel arkadaşlıklar edindim ve gerçekten o zamanlarda çok mutlu olduğumu hatırlarım.

6. sınıf yaz tatilinde annemle köydeydik ve tekrar İstanbul’a gelmek için yola çıkacaktık. Tam kapıdan çıkarken annem bana şöyle dedi: “Okula gideceğin zaman başını örteceksin.” O an pek umursamadım. Sonra “Neden?” diye sorduğumda “Öyle işte.” dedi ve ben de pek ciddiye almadım. Neyse, 7. sınıf oldum ve okula kapalı gitmeye başladım ama günlük hayatımda açıktım sadece okulda kapalıydım. Babama gidip “Okulda kapalı olup dışarıda açık olmak çok saçma.” dedim. “Sen imam hatipsin, oraya gidenler kapalı olmak zorunda.” dedi. Ve sonra gene umursamadım, çünkü günlük hayatımda açıktım. Neyse, sonra korona falan çıktı, okula gidemedim ve 8. sınıfın yaz aylarında regl oldum. O gün oturmuş pizza yiyordum ve sonra garip bir şey hissedince tuvalete gittim ve anladım regl olduğumu. Anneme gittim, söyledim ve bana ilk kurduğu cümle “Artık kuzenlerinin yanında kapalı olacaksın.” oldu. O an gene pek umursamadım, çünkü korona vardı ve evden çıkmıyordum.

Sonra bir akşam odamda bu konuyu çok düşündüm ve ağlamaya başladım. Tam o sırada annem geldi odaya, bana tesettürlü kıyafetler göstermeye gelmişti. Neden ağladığımı sordu, ben de söyledim. Ve şöyle dedi: “Baban duysa çok üzülür, ağlamıyorsun.” dedi ve gitti. Artık neredeyse her gün bunu düşünüp ağlıyordum. Doğum günümde Temmuz ayında olduğu için babam “Doğum gününde kapanırsın, az kaldı zaten. Bir de sana kapanma partisi yaparız, çok iyi olur falan.” dedi. O kadar ağırıma gitti ki o laflar ve cidden dediklerini yaptılar. Artık doğum günlerimden nefret ediyorum, her doğum günümde bu günleri hatırlayıp hiç sesim çıkmamış diye kendime kızıyorum.

9. sınıfta öyle böyle nefret ede ede gittim geldim okula. O günler benim için çok zordu. Her gün metrobüste açık saçlı yaşıtlarımı görünce çok kıskanırdım ve neden ben değil de onlar diye hep düşünüp kendi halime acırdım. 9. sınıfın yazında annem köye gitti ve ben babamla tek kaldım. Bu konuyu konuşmak istedim babamla, babam bu konularda anneme göre daha rahat. “Baba, ben açılmak istiyorum.” dedim. “Senin açık ya da kapalı olman umurumda değil ki.” dedi. “Ben sadece sen açık olursan bana günah gelir mi diye korkuyorum. Yoksa seni zorlamam ama kapalı olmanı isterim.” diye ekledi ve uzun uzun konuştuk. Sonra “Annem beni anlamıyor, sen annemle konuş” dedim “Konuşurum.” dedi ama eminim konuşmadı. Konuşsa bile annem anlamaz, annem kafasına yeni bilgiler sokmaktan korkuyor, sadece kendi bildiğini doğru sanan birisi benim için. Annemle de konuşmuştuk konuyu. Bunları takarken kendimden nefret ettiğimi söyledim ve bana “Nefret etmeye devam et.” dedi. Çok ağırıma gitti bu söz. Bunları dediğim zaman 9. sınıfın ortalarındaydım galiba ve bu sözü söyledikten sonra intihara meyilli hale geldim. Her gece intihar etmeyi düşünüyordum. Bir kere de denemeye çalıştım, ama çok korktum, yapamadım. Hala daha çok düşünürüm intihar etmeyi. Benim artık Tanrı’ya inancım bile kalmadı. Eğer bir Tanrı olsaydı, beni ve bu kadar insanı görmezden geleceğini sanmıyorum.

Şu an 10. sınıfım ve 2. dönem okulumu değiştirdim. Yeni okulda arkadaşım yok, tek başıma kaldım. Gün boyu yalnız hissetmek beni yoruyor. Tek yapmak istediğim evde kalmak ve yatmak. Artık hiçbir şeye gücüm kalmadı. 10. sınıfta bir gün okula giderken başörtümü takmadım ve öyle kapıdan çıkmak istedim, ama annem kapıda beni tuttu ve hakaretler etmeye başladı. En ağır olanı da babamın da bana hakaret etmesiydi. “Baba, hani sen benim yanımdaydın? Yalan mıydı hepsi?”

Ramazan Bayramında ailece yemek yemeye gittiğimizde pantolon giymiştim ve annem artık buna da laf etmeye başladı. “Onun gibi siyah düz elbise tarzı şeyler giymemi istiyor.” Kendime ceket aldığımda “Sen kapalısın nasıl ceket giyeceksin?” diyor. Yıllarca kendimi kandırdım. İnsanlar nasıl kapandın diye sorduklarında hep kendi isteğimle kapandım derdim, çünkü zorla kapandığımı söylesem hepsi bana acıyacak ve saçma salak, iyi niyetliymiş gibi laflar edeceklerdi.

“Üniversiteye gidince rahatlarsın” diyor herkes, ama ben gençliğimin baharını öldürdükten sonra ne yapayım üniversiteyi? Sadece iyi bir hayat istiyordum, mutlu olup düzgünce yaşamak istiyordum. Keşke açık olup ailem kısa şortlar etekler giymeme karışsaymış. Annemi asla affetmeyeceğim, o benim gözümde öldü. Umarım siz iyisinizdir. Eğer sizin de bir sıkıntınız varsa dinlerim, sadece başörtüsü konusu olmak zorunda değil.