19 yaşındayım. Ortaokulda kendi isteğimle kapandım, aslında kendi isteğim denebilir mi bilmiyorum. Ailemin dini baskısını her zaman hissettim ve her zaman uzun giyinmek zorunda bırakıldım. Sürekli cıvıl cıvıl güzel giysiler giyen çocuklara hep özenmişimdir küçükken. Hatta bir keresinde ben de öyle giyinmek istediğimde dayak yediğimi ve annemin bana acımasız gözlerle baktığını hatırlıyorum. Daha ben çocukken bunu nasıl yapabiliyordu?
Dini baskılar benim hayatımı mahvetti. Sırf ailem yüzünden başka bir güne uyanmak istemediğim zamanlar oldu ve ben çok yoruldum, artık açılmak istiyorum. Kendimi herhangi bir ortamda çirkin ve dışlanmış hissediyorum, ama ailem kesinlikle bu duruma karşı. Ve yaparsam başıma neler gelir bilmiyorum, can güvenliğimin tehlikeye gireceğini düşünüyorum.
Üniversiteye bu sene gideceğim, oralarda açılsam vicdanım el vermez. İki tarafta da farklı kişiler olmak istemiyorum ve ben çok yoruldum, gerçekten. Halimden anlayan kimse yok, hayattan zevk alamıyorum. Bir tek dışarıda değil, evde de istediğimi giyemiyorum. Abimlere ayıp olurmuş çünkü? Bu zihinlerle yaşamak, muhatap olmak beni çok kötü etkiliyor. Beni hiçbir zaman kendi benliğimle kabul etmeyecekler. Aynı zamanda biseksüelim ve birey olduğumun konusunu dahi açamıyorum çünkü onlara göre bu doğuştan gelen bir şey değil, özenmekten gelen bir şey. Çok korkuyorum ileride de sevdiğim kişi bir kadın olursa ve onla birlikte olmak istersem ne yapacağım? Belki de küçük dertlerdir bunlar, bilmiyorum. Ama ben istediğim gibi yaşayamıyorum, bu yüzden yaşamanın da bir anlamı yok.