Her gün daha yaşamamış hissediyorum. Kendim değilim, olamadım, izin vermediler. Bir kere yaşam hevesim söndü mü tekrar parlamıyor. Hayat ellerimin arasından kum taneleri gibi kayıp düşüyor. Ben izliyorum, ben bekliyorum. Ben ki hiçbir şey üzerinde hakkı ve etkisi olmayan kadın. Kendi hayatını bile yönetemeyecek kadın.
Eskiden ağlardım, şimdi ağlamıyorum. Alıştım bu zavallılığa, insan her şeye alışır. Baskı, zihinleri körelten bir kuvvet. Ben altında ezilen bir insanım. Ne zaman kurtulacağımı bilmiyorum, artık kurtulmak mı ölmek mi istiyorum, onu da bilmiyorum.
Direnmek, eskiden bir sanattı. Şimdi ölmemek bile bir sanat benim nezdimde. Direnmiyorum, kavga etmiyorum, senin uygun gördüğün kişiyim. İrademi sattım, çünkü dövülmek istemiyorum. Kimse sevmez şiddeti. Anlaşılmak ve anlaşmak, konuşmak ve sevilmek isterdim. Şimdi bir şey istemiyorum. Zorlanıyorum, yazarken de yaşadıklarım gerçek mi diye sorgulayarak yazıyorum.
Kimsem kimim? Bir kadın işte, orada, burada sokakta gördüğün kadın. Akıl sağlığımdan endişeliyim. Yardım almak istiyorum, izin vermeyecekler. Akıl hastanesi, deliler içindir. Bende akıl bıraktıklarını sanıyorlar. Her gün daha yaşamamış hissediyorum, ölmek istiyorum.