Merhaba, ben Reyyan. 17 yaşındayım. İlkokulu bitirdiğimde, ortaokulun ilk günü hayatımın en sancılı günüydü. Çünkü ben kendi arkadaşlarımla (çocukluk arkadaşlarım) gittiğim okulun ortaokul bölümüne gitmek istemiştim, ama küçük olduğum için beni dinlemediler ve daha uzakta olan toplu taşıma kullanmamı gerektiren bir İmam Hatip’e gönderdiler.
Mutsuzluğumu çok iyi hatırlıyorum. Daha regl olmamıştım ve çocukluğumu yaşayamadığımı iliklerime kadar hissediyorum. Sonrasında okul kıyafetleri için alışverişe gittik annemle. Oradan bir tane etek giydirdi. Etek o kadar rahatsızdı ki, ayaklarımı açamıyordum. Sonrasında tabii başörtüsü de aldık. Eve geldik, annem aldıklarımızı babama göstermeye başladı. Babam ilk defa sevgisini gösterdi bana orada. Ben mutsuzdum, ama babamın az da olsa sevgi göstermesi hoşuma gitmişti. Ben de katlanmaya çalıştım. Annem hep suratsız olmamdan şikayetçi oldu, oysa kendisi tüm bunlara beni maruz bırakmıştı.
Ortaokulu bir şekilde bitirdim ve lise için sınava hazırlanıyordum. O dönemde üstüme çok gelindi. İmam Hatip’e gitmek istemediğimi yine dile getirdim, ama işe yaramadı. Kendi isteklerini yaptırdılar, zorla sürekli bir şeylerle tehdit ettiler. Bu yüzden içime kapandım. Umudum çok az kaldı, intihar düşüncesi aklımda daima, elimde değil.
Şimdi ise önümde üniversite sınavı var. Umudumu bağlandığım bir sınav. Son iki senedir kendi çabamla para biriktiriyorum. Verdikleri okul yemek harçlıklarını bile harcamıyorum. Boğazımdan geçmiyor. Ben özgürlüğümü istiyorum. Bu platform sayesinde ilk defa hislerimi açabiliyorum.