Merhaba, ben de hikayemi anlatmak istiyorum. İlk önce ailemden başlamak istiyorum. Annem ve babam doğduğumdan beri kavga ederler. Önceden fizikseldi şimdi ise sözlü kavga ediyorlar. Küçükken annem ablamla bana hep yasaklar koyardı. Bir şey yaptığımızda ağzımıza acı biber dökerdi. Bu sadece ablamla ben değil, kuzenlerim de yaşardı. Hep anneanneme giderdik, niye hatırlamıyorum. Yine babama sinirlenirdi ve bizi döverdi. Hiç unutmuyorum, ablamın üstünde sopa kırmıştı. Ablam bebekken anneme, “Sen dövünce uykum geliyor” demiş ve bunu gülerek anlatır her zaman.

Annem küçükken ilahi dinletirdi, Kuran kurslarına gönderirdi, namaz kıldırırdı. Dışarı kapalı çıkartırdı. Babam şort alırdı, bir kere giyerdim, sonra kaybolurdu, ne hikmetse. Anaokulunda Atatürk şarkıları ile büyütüyorlarmış diye göndermezdi. Okuduğum ilkokulun yanında ortaokul var. Annem “erkek var” diye İmam Hatip’e gönderdi. İlkokulda erkeklerin elini tutuyorsun diye 23 Nisan gösterisine bile göndermedi. Ortaokula başlamıştım, bilmiyordum, anlamamıştım. Zaten her şey 5. sınıfta okulda kapanma günü yapıldığında başlamıştı. Arkadaşlarım kapandı diye ben de kapanmıştım. Annem çok sevinmişti, feraceler falan bakıyordu. Babam sağ olsun kötü deyip izin vermemişti.

6. sınıf oldu, arkadaşlarım açılmıştı. Anneme “Ben de açılayım, sonra kapanırım” dedim. Çok kızmıştı. Aylar geçmişti, oruç tutma zamanı gelmişti. Arkadaşlarım oruç tutmuyordu, ben daha adet olmamıştım ama annem 30 gün boyunca tuttururdu alışmam için. Annemden duyduğum için açık olan herkes cehenneme gider diye düşüncem vardı. Korona geldi, 2 yıl geçti. 8. sınıfa geçtim, yine anneme açılmak istediğimi ve lisede İmam Hatip’e gitmek istemediğimi söyledim. Hep geçiştirdi, bu düşüncemden vazgeçmemi söylerdi. “Artık sen Kur’an öğretiyorsun, senden öğrenirim” diyordum. Kuzenim açılmıştı. O, “Kuzeninden mi görüyorsun” diyordu. Babamın gözünde orospu olmuştu açıldığı için, kendi kızı olmadığı halde bunları söylüyorsa bana neler söyler.

8. sınıf bitmişti, lise tercihleri için okula gittik. Öğretmen “İmam Hatip ister misin?” dedi, annem atladı “İmam Hatip” diye, ağlamaya başlamıştım. “Meslek lisesi ister misiniz” dedi, babam da “Yok, kendi ayaklarının üstünde durmasın öyle bozuluyorlar” dedi. İmam Hatip’i en alta yazdığımız halde, ilk tercihte çıkmıştı. Okul başlamıştı, ilk haftalar kimseyle konuşmadım. Ortaokuldan arkadaşım gelmişti, çok mutlu olmuştum. Her gün görüntülü konuşurduk, her şeyimi ona anlatırdım o da bana, yani benim bildiğim kadarıyla. Ama o mutluluk 1 ay sürmüştü, beni bırakmıştı. Zaten her şey kötüydü, bir de arkadaşım gitmişti. Tek yakınım oydu. O sıralar ablamla konuşmuyorduk, artık hep dertleşiyoruz tabii. Arkadaşlarım var şu an, ama artık kimseye hiçbir şey anlatmıyorum.

9. sınıf bitti, ben hala kapalı ve İmam Hatip’e gidiyorum. Çok özledim saçlarımı açıp gezmeyi, rüzgarda saçlarımın savrulduğunu görmeyi, istediğimi giymeyi. Ben daha kimseyi sevemedim. Hani lise aşkı derler, bu gidişle olmaz gibi görünüyor. Açılmak şimdi istiyorum, 4 yıl sonra değil. Şimdi normal lise okumak istiyorum, normal olmak istiyorum. Ben çok şey mi istiyorum? Bunlar benim hakkım değil mi? Daha çok küçüğüm, kimse bunları yaşamayı hak etmiyor. Allah benim bu kadar üzüldüğümü görüyorsa, neden hiçbir şey yapmıyor? Bu bir imtihan mı gerçekten? Çok yoruldum. Ailesiyle anlaşan, dertlerini paylaşan insanlar çok şanslı. Bu daha ne zamana kadar sürecek, hiç bilmiyorum. Umarım anlatabilmişimdir. Umarım kim hayallerini gerçekleştiremiyorsa en kısa sürede gerçekleştirir. Kendinize iyi bakın, hoşça kalın.