Merhaba, bu sayfayı yeni keşfettim ve çok hoşuma gitti. Yalnız olmadığımı hissettim.

Ben 17 yaşındayım. Bundan yaklaşık 6-7 yıl önce kendi isteğimle kapandım, ama daha 5. sınıfa giden biri olduğum için kapanmanın ne demek olduğunu bilmiyordum. Biraz da annemin sözlerine kandım. Daha 10-11 yaşında olmama rağmen yaşıma uymayan kıyafetler giyiyordum. O zamanlar bir sıkıntı yoktu, ailemi mutlu görmek yetiyordu. Sonra büyüdükçe artık eskisi kadar mutlu olmamaya başladım. Kapalı halim bir yabancı gibi gelmeye başladı ama asla aileme söyleyemedim bunu çünkü hiç hoş karşılayacaklarını düşünmüyordum.

Aradan biraz zaman geçti, pandemiyle iyice eve kapanmıştım, kimseyle görüşmek istemiyordum. Kapalı halim bana o kadar kötü geliyordu ki kendime bakmak istemiyordum. Sonra lise başladı, İmam Hatip lisesine gitmeye başladım, orada da kapanma zorunluluğu vardı. Sonra bir ara artık daha fazla dayanamadım ve en sonunda 9. sınıf yaz tatilinde cesaretimi toplayıp ailemle konuştum.

Bana 2 yıl beklemem gerektiğini söylediler. Daha çok küçük olduğumu, doğru kararlar veremeyeceğimi ve açılırsam bunun onlara da büyük günah getireceğini söylediler. Biraz büyüyünce, yani 12. sınıf olunca açılırsın dediler. Kendimi o kadar mutlu hissettim ki sonunda kendim olabileceğimi düşündüm. Aylarca bekledim, yine aynalara bakamıyordum, ama sürekli 2 yılın dolmasını bekledim. Ve en sonunda yaptığımız bu konuşmanın ardından 1.5 yıl geçti.

Yine bir gün tekrar aldım karşıma, zamanı geldi dedim. Konuşmak istemediler, hayır dediler, ama ben artık daha fazla beklemek istemiyordum. Bana böyle bir şeyin asla mümkün olamayacağını söylediler. O akşam büyük bir tartışma oldu ve beni birçok şeyle tehdit ettiler. Ve eğer açılırsam üniversiteye gidemeyeceğimden bahsettiler. Oysa ki çok büyük bir hevesle gitmiştim yanlarına. O gece sinirle bütün saçlarımı kestim. Günlerce ağladım, aynaya bakmak bile istemiyordum. Ailem de benimle konuşmuyordu. Günler böyle geçti, evde sürekli bir gerginlik vardı.

Aradan biraz daha zaman geçti ve sonra bir gün düşündüm ve kendimi böyle üzersem bana hiç faydası olmayacağını fark ettim ve kapalı halimi kendime göre düzenlemek istedim. Ailemin istediği uzun tunikler yerine yaşıma uygun sweatshirtler giymeye başladım. Ve hayatımda ilk defa kapalı halimi sevmeye başladım. Ailem arada laf etse de yine de bir şey diyemiyorlardı. Şu an hala açılmak istiyorum, ama aile evindeyken pek mümkün değil gibi. Ama en azından kendimi biraz da olsa sevmeyi öğrendim. Şu an hala açılma serüvenim devam ediyor, bakalım nereye kadar gidecek.

Beni dinlediğiniz için teşekkür ederim.