Herkese merhaba, bu yazıyı yazarken gözlerim dolu dolu yazıyorum. Neden mi? Çünkü açılacağımı söylediğim annem hastanelik oldu. Babam tüm gece uyumamış söylenene göre. 27 yaşındayım. 15 yaşında din kültürü öğretmenimin de telkinleriyle kapandım. Aİlem karışmadı ama “Kapanmak oyuncak değil, kapanırsan bir daha açılamazsın ” dediler. O zamanlar çocukluğun da vermiş olduğu heyecanla açılmam diye düşünüyordum.
Ancak 18 yaşına geldiğimde ciddi sorgulamalara girdim. Özellikle çok fazla felsefi kitap okudum ve açılmak istedim. Ancak annemin o zamanki hastalığından dolayı vicdan yaptım ve açılamadım. Çünkü açılırsam daha da kötüleşeceğini biliyordum. Gel zaman git zaman türbanı gelenekselcilikle bağdaştırıp barışık olmaya başladım bir dönem. Ancak inançsız olduğum için ara ara yine açılma isteği geliyordu. Yaklaşık sekiz aydır depresyondayım, antidepresan kullanmaya başladım, ciddi varoluş sancıları çekiyorum. İki kez de intihara yeltendim. Doktorum ise çok yardımcı oldu, elimden tuttu, “Açılmak istiyorsan açıl.” dedi.
Dün açılmaya karar verdim, ailemle paylaştım. Babam tepki gösterdi haliyle ama annem kıyametleri kopardı, sinir krizi geçirdi. Bugün işe tekrar kapalı geldim ancak aileme net bir şekilde açılacağımı söyledim. Annem bu kez hastanelik oldu, kardeşlerim beni suçladı.
27 yaşındayım ancak hâlâ kendi kararlarımı alamıyorum. Bu dünyaya dair bir umudum, istediğim gibi de giyinemiyorum. İntihar kelimesi korkutucu gelebilir ama ben huzura kavuşacağımı düşünüyorum. Anneciğim seni çok seviyorum ama sen beni öldürüyorsun. Merak ediyorum öldükten sonra ”Çok şükür kapalı öldü.” diyecek misin anneciğim ben o soğuk mermerin altında yatarken? Kız kardeşlerim ben sizin kadar cesaretli olamadım, siz olun. Benim gibi hassas kalpli olmayın. Bu uğurda akıttığınız göz yaşlarınızdan öpüyorum. Hoşça kalın.