Merhabalar, uzun süredir buradaki hikayeleri okuyup kendi hikayemi yazmaya cesaret edemeyen biriydim ben ve artık bunu bu yazıyla aşmış bulunuyorum. Öncelikle buradaki hikayeleri okuyunca kendimi hiç yalnız hissetmiyorum ve daha güçlü hissediyorum bunun için bu platformu oluşturduğunuz için teşekkür ederim kendi adıma.

Ben, sadece kadınlarının dindar olduğu, erkeklerinin istediği her şeyi yaparak yaşadığı bir aileye doğdum (aslında çoğu aileler gibi). Ve abisi olan bir kız çocuğu olarak da çok küçük yaşlarımda bu çifte standardın farkına varmış ve öfkesini içine atmış biriyim. Şu anda 22 yaşımdayım, 18 yaşımda ailemin zoruyla kapandım. Ve artık yaklaşık 5 yıldır istemediğim bir şeyi taşıdıktan sonra cesaretimi topladım ve artık açılmayı başaracağım. Annem liseye geçerken İmam Hatip’e zorla yollamak istedi, direndim ve gitmedim. Lisenin başından beri ne zaman kapanacaksın baskısı yapıyorlardı. Ben de bir gün artık tüm bu dayatmalardan sıkıldım ve ”Tamam, kapanacağım” dedim ve o zaman pek dindar olmayan normal Müslüman’dım.

Bu kapanma olayı yaşanırken o kadar kötü bir psikolojideydim ki intihar girişimim oldu. Ve sonra hiçbir şey olmamış gibi kapanıp aynı şekil hayatıma devam etmek zorunda kaldım. İlk iki sene dışarı çıkmak bile istemiyordum, insanların beni olmadığım bir şekilde görmesini istemiyordum. İki yılın sonunda artık böyle de olmayacağını, tüm sosyal hayattan koptuğumu fark ederek tam tersi olmaya çalıştım. Şehir dışında bir üniversiteye gidip az da olsa nefes almak istiyordum. Şehir dışında bir üniversite kazandım ama yine istediğim gibi ilerleyemedi olaylar ve yine açılamadım. Üniversite okuduğum şehirde açılıp aile evinde tekrar kapanmak istemiyordum, bunun psikolojimi çok daha kötü etkileyeceğini ve artık daha fazla rol yapmak istemediğim için bunu da yapmadım. Ayrıca ailemde üniversiteye giden kadın sayısı yok denecek kadar az ve üniversitede açıldığımı öğrenen ailem eğitim hakkımı elimden alır diye de korktum, yalan yok. Çünkü ekonomik özgürlüğüm yok ve onlara bağlıyım.

Yani tüm bu yazdıklarımla aslında hikayem hepinizinkinden pek farklı değil. Aynı mücadele, hatta çoğu kişininkine göre çok daha hafif versiyonu. Birkaç ay sonra üniversite 4.sınıfa geçeceğim. Ve ben artık üniversiteye istediğim gibi açılarak, istediğim kıyafetleri giyerek gitmek istiyorum. İnsanlar beni olduğum kişi olarak tanıyabilsin istiyorum. Kapandıktan sonra hayatta her şeyi sorgulayıp okumaya başladım, şu an ateist ve biseksüelim. Artık içim ve dışım aynı olsun istiyorum, olmadığım kişi yüzünden yargılanmak istemiyorum. Ailemle o kadar farklı görüşlerdeyiz ki her konuda, hastanede karıştığımı düşünüyorum bazen. Çok fazla uzattım ve buraya kadar okuyan herkese teşekkür ederim.

Ben bu yaz bu başörtüsünü açıp kurtulacağım. İstediğim her şeyi giyip her yere gideceğim. Kendi hayatımı kuracağım ve tanıdığım tanımadığım bu sorunu yaşayan her kız çocuğuna kadına yardım edeceğim söz veriyorum. Onların bu insanlık suçundan kurtulması için elimden geleni yapacağım. Hepinizi kalpten öpüyor ve seviyorum. Kendinize çok iyi bakın ve asla yalnız olmadığınızı unutmayın.