Merhabalar, asıl ismim değil ama bana Süvren olarak hitap edilmesini dilerim. Ben 16 yaşında bi LGBT bireyiyim. Küçüklükten beri diğer çocuklara kıyasla biraz farklı hissediyordum zaten. Onların sosyal alanları, gruplaşmaları her zaman benim için farklıydı sanki. 12 yaşıma geldiğimde şu ana dek süregelen araştırmalarıma başladım ve şu anda kendimden çok eminim ve bununla hareket edeceğim hiçbir şeyden pişman da değil ve olmayacağım.
Hazırlık sınıfımın 2. Döneminin son zamanlarında ben artık kendimden gayet emindim. Zaten yeni bir okul, yeni bir başlangıç olacağı için açılma kararı da almaya ve gerçek kişiliğimle ilerlemeye devam etmek istedim. Tabii ki de bunu ailemin öğrenmesini de istiyordum. Rehberlik hocamla anlaştık ve bunu paylaştık.
İyi geçmişti, yani öyle olduğunu düşünmüştük. Ertesi gün annem bir şeyler öğrenmeye çalıştı, anlamaya çalışır gibi hareket ediyordu ama kabul etmediği çok barizdi. Dinimin farklı olduğunu söylediğim anda kıyamet koptu sanki, hemen ağlamaya, klasik müslümanların yaptığı cehennem konuşmalarına başladı. O günden beri çatışma halindeydik.
Babam ise hiçbir zaman zaten bunları o günden sonra hiç konuşmadı. Babamla aram zaten hiçbir zaman iyi olduğunu hissetmedim. Ben non-binary’im ama ailem inadına bana erkekmişim gibi davranıyor ama ben onlara takmıyorum. Ben hâlâ istediğim gibi makyaj yapmaya, sözde “kadın” “erkek” reyonlarından alışveriş yapmaya devam ediyorum.
Ama ailemin baskısı ve saçmalıkları kendimden nefret ettiriyor ve bunu onlara nefret duyarak söylüyorum, ben intihara hazırlık yapmıştım. Onların sözde sevgi diyerekten bana nefret sunmaları kendimden nefret ettirtmişti ama artık böyle düşünmek istemiyorum. Derslerimi olabildiğince iyi bir şekilde çalışıp iyi bir üniversiteden sonra istediğim gibi rahatça devam edeceğim.
Eğer buna karşılarsa artık benim bir ailem yoktur. Ki böyle bir aile de olamaz. Ben hiçbir zaman doğru düzgün takdirini alamadığım birisine baba diyemem. Ben hiçbir zaman beni olduğum gibi sevmeyecek birisine anne diyemem. Ben asla ailemin baskılarına rağmen kendisinin yanında durduğum her zaman destek olduğum fakat kendisinden bir kez bile ufacık karşılığını alamadığım birisine abla diyemem ve sanki istediklerimi ve dertlerimi anlatsam bir şey değiştirecekmiş gibi davranan birisine abi demek istemiyorum.
Benim bildiğim, aile birbirini sever, kollar, dışarıdakilerin diyeceklerinden ziyade sevdikleri kişinin kimseye zararı olmayan mutluluğunu düşünür. Ben böyle davranmayan küçük bir topluluk kurumuna aile demem. Umarım benim gibi bu toplumun insanlara hayatı cehennem eden normalarına karşı mücadele eden herkes iyidir. Umarım hepimiz özgür ve mutlu hissedebileceğimiz bir güne uyanırız. Kendinize dikkat edin sevgilerle! 💜
“Ben non-binary’im ama ailem inadına bana erkekmişim gibi davranıyor” için bir yanıt
Merhaba ben kendimi yıllardır cinsiyetsiz hisseden ama kimseyle konuşamamış biriyim non binary olsuğunu nasıl farkettim, disfori yaşadın mı ? Biraz anlatabilir misin ? Bir de -sonradan aklıma gelmiş değil bu satırları yazmaya başlmadan planlanmış bir düşünce olarak- gerçekten çok cesursun, kendi zihnin gibi hissettiğin sürece sakın vazgeçme, yaşayabileceğin bir dünya var, kendin de geliştirebilirsin