Merhaba dostlarım. Ben gerçekten çok yoruldum. Korkmaktan yoruldum. Hiçbir şeye cesaret edememekten yoruldum. Özgürlük emek ister, bu şarkıyla kendimi motive etmeye çalışıyorum fakat ben kendimde o emeği verecek gücü bulamıyorum. Bu yolda başıma geleceklerden çok korkuyorum.
Ben ortaokulun son günlerinde zorla kapandım. Şu an üniversitede 2. seneme geçtim. Çevremdekilere kendi isteğimle kapandığımı söyledim durdum. Hatta kendimi de buna ikna etmeye çalıştım. Çünkü karşı koyamadığım için kendimden nefret ediyordum. Lisemde her koridorda bir ayna vardı, merdivenlerin karşısında. O aynaya bakmamak için hep merdivenin en kenarından inerdim. Nefret ediyorum görüntümden. Oldum olası İslam dini bana saçma gelmiştir zaten. Kadınların bu kadar aşağılandığını örneklerle dile getirdiğinde ise “hayır hayır gerçek İslam bu değil!” deyip ayetleri açıklamaları gerçekten çok yapmacık. Hadi o zaman bana gerçek İslam’a göre yaşayan birisini gösterin. Neden güzel, eğlendirici olan her şey yasak? Bir türlü anlam veremiyorum.
Artık görüntümle belli bir ideolojiyi yansıtmak istemiyorum. Biraz görünmez olmak istiyorum ama bir türlü aileme söylemeye cesaret edemiyorum işte. Söylersem dayak yiyeceğimi biliyorum. O kadar sıkıntımın içerisinde bir de ailemin daha doğrusu babamın, bu baskıları beni gerçekten çok yıprattı. İçimde tutmak istemiyorum artık. Bağırmak istiyorum. Ben de saçlarımda rüzgarı, yağmuru hissetmek istiyorum. İstediğim şeye bakın, ne kadar basit öyle değil mi? Ama bu sitedeki ben ve herkes için yapması o kadar zor ki… Ben gerçekten psikolojik açıdan berbat olduğum dönemlerden geçtim. Allaha yalvardım. Her gece ağladım, yalvardım. ‘Nolur yardım et!’ dedim ama hiçbir şey olmadı. O günlerden sonra bilmiyorum içimde bir şeyler bitmeye başladı. Allah’a inancım hep vardı o döneme kadar ama kapanma konusunu asla istemedim, nefret ettim. Sadece bunu yeni yeni kabullenmeye başladım ve arkadaşlarıma karşı dile getirir oldum. Belki de ailem beni kapanma konusunda hiç sıkmasaydı, hayatıma ılımlı bir Müslüman olarak devam ederdim. Tüm bunlar beni dinden ve her şeyden o kadar soğuttu ki. Artık inanmadığım bir dini temsil etmek, korkak olmak istemiyorum.
Bunu okuyan güzel insanlar umarım siz de ben de bir dahaki sefer “Başardım!” demek için gireriz bu siteye. Şu an nasıl söyleyeceğimi bilmesem de başaracağıma inanmak istiyorum. Bana bu yolculuğumda şans dileyin!
Comments (2)
Kötü olan din değil benim sevgili kızım, kötü olan insanların düşünceleri..İslam dininde zorlama yoktur, sevdirin nefret ettirmeyin diye söylenir… Sen yine açılabilir ve saclarını rüzgara karşı savurabilirsin.. Ama senin korkun tamamen anne baba korkusu, bu Allah korkusu değil..inancını koruyarak yine çık karşılarına, bende aynen senin gibi bir kızım aslında 37 yaşındayım ama hala ilk kapandığım yaşta takılı kaldım, 8 yaşındaydim…
Ne yaparsan yap inancını kaybetmeden yoluna devam et.. Aile herzaman güvenmek ister, aşırı korumacı aileler böyle yapıyor genelde başörtüsü seni koruyor zannediyorlar ve böylece seni disarda düşünmek zorunda kalmayacaklarini sanıyorlar…
Sevgiler..
Neredeyse aynı yaşlardayız ve çok benzer süreçlerden geçmişiz. İnanmadığı bir dinin temsilcisi olmak bile değil direk sembolü, bayrağı olmak durumunda oluyor insan ve bu mental açıdan çok yıpratıcı. Etkileri bende hala ortaya çıkıyor, öldürmeyen şey güçlendirir diyorlar ama her zaman öyle olmuyor. Genel olarak daha dingin bir ruh hali içindeyim ama sinirlerim çok hassaslaştı. Eğer bunu senin için yapabilecek insanlar yoksa etrafında kendine karşı olabildiğince nazik ve anlayışlı olmaya çalış. Kendine karşı dürüst ol ve asla hissettiklerin, düşündüklerin için üzgün ya da pişman hissetme. Bütün iyi dileklerin seninle 💐 sen düşündüğünden çok daha güçlü bir kadınsın.