Merhaba, ben Almina. 2 yıldır bu sayfayı takip ediyorum ve artık ben de bir şeyler anlatmak istedim. 10 yaşında İmam Hatibe gitmem ve annemin sevdirmesiyle kapandım. Beni rahatsız etmiyordu, bir aksesuar gibiydi benim için. Ortaokulun sonunda ergenliğin de etkisiyle dinleri ve örtüyü sorguladım ve müslüman olmadığım, kapanmak istemediğim sonucuna vardım. Ailem çok dindar. Benim dışımda liseyi imam hatipte okumayan kız bile yok. Bir sürü hafız var sülalede. Bu yüzden bir süre açılmak istediğimi söylemedim.
Bir gün içim çok sıkıldı ve aniden başörtüsü takmak istemiyorum dedim. Babam “deden ne der halan ne der” dedi. Annem günah olduğunu cehennemde yanacağımı bu yüzden izin vermeyeceğini söyledi. Bundan sonra ben baya ağladım sırf başörtüsü için. Özgüvenim de sıfırdı örtüyle çok çirkin hissediyordum(hala öyle hissediyorum). Lisede derslerime odaklandım ve bu konuyu unutmuş gibi davranıyorum ama çok yoruldum üniversitede bile ekonomik olarak onlara bağlı olacağım için açılamayacağım artık çok yoruldum. Onların ibadetleri ve gereklilikleri benim cehennemim oldu. Umarım bir gün başaracağım ve buraya tekrar yazacağım. Ümidi kaybetmek yok. Okuyup zamanınızı ayırdığınız için teşekkür ederim.