Kapanma yaşım 13. Henüz kapalılığın ne olduğunu bilmeyen benim, karar verdiğim ama açılmak istediğimde ise kendi isteğimle olduğu bir karar olması sebebiyle okula gönderilmemek sebebiyle tehdit edildiğim bir durum. Yaklaşık 11. sınıftan beri kendimi tanımakla birlikte açılmak istiyordum. Babamın bana çok düşkün olduğunu bildiğimden ona söyleyerek aldığım ilk travma darbeleri… Sonrasında üniversiteye gidene kadar kendimi avutup mezuna kalmakla psikolojimin daha da kötü olması. İnsan ne hissedeceğini bilmiyor. Böyle bir tehditte bulunan birinin mezuna kalma durumuna ne diyeceği konusunda, neyse ki desteklediler. Yine de yapabilecek kapasitemden çok daha düşük bir sonuç benim için. Travmalarımla iç içe olduğum bir mezun senesiydi. Yine bir gün anneme açılmak istediğimi söyledim, gerçekten artık psikolojik açıdan etkileniyordum buna sebep olan çokça neden vardı.

Babamın anneme şiddet uygulaması ben açıldığımda sevgilim olduğunu düşünüp üniversiteye göndermeyeceğini söyleyişi. 1 ay kimsenin yüzüne bakmadan bitkisel bir hayatdaymışcasına. Dershaneye gidip geldim. Başörtüyü sevmek için elimden geleni yaptım bu zamanlarda yine. Hatta üniversiteye ilk yıl kapalı gittim ama özgüvenim ve psikolojim daha da kötü oldu. Yılda belirli aylarım hep düşünmekle geçer. Hiç ağlayamayan ben ağlama krizlerine girerdim. Eve geldiğimde annemle bu konuyu konuştum, üniversitede açık olursun evde kapalı olursun dayanamıyorsan, demişti. İlk başlarda kabul etmedim ama artık üniversitede açık olmayı ekonomik özgürlüğümü elime aldığımda ise tamamen açılmayı düşünüyorum, bunu yapacağıma eminim.

İnsanlar çok garip, 40 yaşına kadar dinden uzak olup birden namaz kılmaya başlayınca müslümanlığın bu şekilde tamamlandığını sanıyorlar. Bu kişi babam. Anneme şiddet bazen devam ediyor, şikayet et desem de sürekli bi şekilde vazgeçiyor. Gerçekten yoruldum. Ağzından küfürler eksik olmayan biri üstelik. Gerçekten kendimi geliştirmesem şu an ne durumda olurdum bi fikrim yok. En büyük hayalim ve dileğim kendi ayaklarım üzerinde durmak ve kimseye muhtaç olmamak, başaracağım, umarım. Kendi hayatım kendi kararım. Sizinle ilgili kişisel bilgilerin aileleri ilgilendirmediğini unutmayın. Siz sizsiniz ve sizi her zaman en çok siz düşüneceksiniz. Baba, umarım seni o zamana kadar affetmiş olurum ve aramız iyi olur. Babasına derinden düşkün olan biri olan ben, seni nasıl bu kadar sevdiğimi anlamasam da umarım sen de bir gün beni bu kadar sever ve başörtüsünün yakıştığı için takılmadığını anlarsın.