Ben de sizler gibiyim. Kendini bulmaya çalışırken sürekli engellerle boğuşan, tek çözümü ağlamakta bulan biri. Birkaç aya 18 olacağım. Lise sonum ve aslında buraya yazma sebeplerimden biri de mezuniyette kendimi görmek istemem. İlk 10 yaşında kapandım. Hiç unutmam okuldaydım, yağmur yağıyordu, şalım olduğundan ağırlaştı da ağırlaştı ama çıkaramadım. Neden çıkaramadım o yaşta? Doğruyu yanlışı anlayacak bir yaşta bile değildim. O ıslak şalla tüm günü geçirdim. En sonunda ailem bu böyle olmayacak dedi ve açıldım. Dedem benimle konuşmadı. 10-11 yaşında açıldığım için benimle konuşmadı. Ailem hep liseye geçince kapanacak dediler ve en sonunda liseye kapalı başladım. Ben o küçük yaşta liseye giden her kız kapanacak sanmıştım ama sadece iki kişiydik. İlk orada çok şaşırdım. Nasıl da kafama işlediklerini farkettim. Sınıfımda dinlere inanmayan bir çocuk vardı. Bana sürekli araştırmamı söylerdi. Ben onu ciddiye bile almazdım. Ama bir gün o kadar kötü bir durumdaydım ki hem korkuyordum hem de soru işaretleri ile araştırmaya başladım. Bu bir bataklık gibi beni içine çekti. 1 yıldır inanmıyorum.
Bu atladığım dönem aralarında sürekli ailemle konuşuyordum, istemediğimi söylüyordum. Annem bizim imtihanımız senmişsin demişti. Ben elaleme nasıl bakacağım demişti. Bunun ne kadar ağır geldiğini anlatamam. Açık açık beni olduğum gibi sevmediklerine çıkıyordu bu dediği. Babama dışarıdayken baş başa söylemiştim. ilk başta bir de öyle dene demişti ve ben mutluluktan yerimde duramıyordum. Sonra eve dönerken nerede şort askılı giyen varsa gösterip “sen de mi onlar gibi olacaksın?” dedi. Bunlar benim ailemle aramdaki bağlarda dönüm noktalarım. Unutamadıklarım. Psikoloğa gittim ilaç kullandım. Ailem adına benden özür dilemişti. “Sen kafanı kapattın, onların aklı kapalı. Sen istemişsin ama hiç uğraşmamışsın.” dedi. Haklıydı da. Aileme isteğimi söyledim, karşı geldiklerindeyse sustum. Şimdi yine susmak istemiyorum. Başta da dediğim gibi mezuniyet için bir sonraki ay fotoğraf çekimim var. Annemle tekrardan konuştum ve babamla konuşabileceğini artık bana karışmayacağını söyledi ama bu sene YKS’ye hazırlanırken nasıl cesaret edicem. Korkuyorum. Babamın tepkisini de kestiremiyorum. Lütfen tavsiyesi olanlar yazsın.
Comments (4)
bence babanla konuşup açılmalısın özellikle okul, çevre arkadaşların yapacağı yorumları umursama şansın var gibi duruyo babanı ikna etmeyi dene
Öncelikle ben de 18 yaşında yks ye hazırlanan bir kızım, bence burda yapman gereken annenle babana laf anlat ya çalışmak değil çünkü anlayamazlar. Üniversite için hangi bölüm ya da hangi şehri istiyorsun bilmiyorum ama şehir dışında okuman lazım, eğer şehir dışında okumaya karar verirsen bunu da onlara söyleme, tercihler açıklanınca burayı kazanmışim buraya gidiyorum demelisin ve konusturabilirsen psikologunla da konuştur annenle babani
Öncelikle ben de 18 yaşında yks ye hazırlanan bir kızım, bence burda yapman gereken annenle babana laf anlat ya çalışmak değil çünkü anlayamazlar. Üniversite için hangi bölüm ya da hangi şehri istiyorsun bilmiyorum ama şehir dışında okuman lazım, eğer şehir dışında okumaya karar verirsen bunu da onlara söyleme, tercihler açıklanınca burayı kazanmışim buraya gidiyorum demelisin ve konusturabilirsen psikologunla da konuştur annenle babani
Öncelikle ben de yks sınavına hazırlanan bir kızım, bence burda annenle babana laf anltamakla uğraşmaman. Üniversitede ne okumak ya da hangi şehirde okumak istediğini bilmiyorum ama şehir dışında okumanı tavsiye ederim, senin için en iyisi bu olur ve annenle babana söyleme şehir dışında okumak istedigini, tercihler açıklanınca burayı kazanmışim dersin geçersin, sonrasi da seni hayatın. Güzel bir bölüm ve güzel bir üniversiteden mezun olup kendi paranı kazanınca onlara boyun emekten de kurtulursun