Merhaba, bu sayfayı günler önce keşfettim. Neredeyse hepsini okuyorum ve yalnız olmadığıma bir nebze olsa da sevindim. Fakat bu durumda olan diğer güzel kızlarımızın olduğunu bilmek bir o kadar da hayalkırıklığı. Şu anda 18 yaşımdayım. Yaklaşık 8 yıldır kapalıyım. Çocukluk kafası ve çevre baskısıyla hiç düşünmeden yaptığım bir şeydi. Kapandıktan 1-2 sene sonra anneme açılmak istediğimi söylemiştim. Bana çok kızmıştı, ağlatıp vazgeçirdi. Sonra bu şekilde 8 sene devam ettim, hem de hiç istemeden. Bundan bir kaç ay önce tekrar söyledim. İlk başta dalga geçtiğimi sandı güldü sonra “sen ciddi misin?” dedi ve sonrasında hiç hoş olmayan şeyler duydum. Bana şirk koştuğumu, bana bu evde bir şey yedirip içirmenin bile haram olduğunu, kapıdan açık halimin değil ölümün çıkacağı gibi şeyler söyleyip vazgeçirdi sözde. Yoksa babama söyleyecekti ve sonucu tarikatların yatılı okullarında bitebilirdi ya da daha kötü sonuçlarla. Bu yüzden vazgeçmiş gibi davrandım ama bu durum berbat hissettiriyor. Bu şekilde yaşamak istemiyorum, özellikle bu şekilde evlenmek. Asla kendim gibi hissetmiyorum. Çoğu zaman dışarı çıkmak istemiyorum ki genellikle bundan kaçıyorum. Asosyal olduğumu söylüyorlar. Aslında altında yatan farklı. Bir dahaki sefere başarabildiğimi yazabilmek dileğiyle hoşça kalın. Konuşmak isterseniz çekinmeyin.