Biz kadınlar erkeklerin malı değiliz!

Burada içimi herkes gibi dökmek istiyorum. Yaşadıklarımı, fikirlerimi okumanızı istiyorum. Ben 20 yaşında, ailesi muhafazakar, kendim seküler bir kadınım. Lisedeyken ailemle aynı fikirdeydim. Onların eleştirdiği ‘ahlaksızlık’ olarak gördüğü şeyleri ben de öyle görürdüm. Ama yine de içten içe özgür, istediğini giyebilen, istediğini yapabilen kızlara özenirdim. Lisedeyken çok ders çalışırdım, hiç sevgilide arkadaşta gözüm yoktu. Üniversite sınavına girdim. Girdikten sonra sonuçları beklemeye başladım, sonuçlarım hiç iç açıcı değildi. Emeklerimin karşılığını alamadım. Motivasyonum düştü ve ailemin yanında üniversiteyi kazandım.

Yaz tatilinde bir kaç günlüğüne belediyenin programıyla şehir dışına gidip kalma imkanım oldu. Orada bir çocukla karşılaştım, karşılıklı hoşlanma oldu ve ilk öpüşmemi orada onunla yaşadım. Daha sonra eve geldiğimde kendimi kötü hissettim. Sanki kötü bir şey yapmışım gibi hissettim ve bunu annem anladı. Annem anlayışlı fakat kırmızı çizgileri olan muhafazakar birisidir. Ben de anlayışına güvenerek anlattım, yıkıldı uykuları kaçtı. “Ne kadar ileri gittiniz?” dedi. “Seni boş bıraktım gittin ‘namussuzluk’ yaptın ahlakını kaybettin” dedi. O günden sonra artık ailemle müthiş çatışmalarım başladı. O olaydan sonra değişmiştim. Çünkü gözüm açıldı. Hoşuma gitmişti, ilk defa ailemden ayrı karar verip içimden geleni yapmıştım. 18 yaşımda genç bir kız olarak gayet normal bir şey yaptığım için annemin gözünde basit biri oldum. Ayrıca öpüştüğüm çocuk şu an 1,5 yıldır erkek arkadaşım ama maalesef ki uzak mesafe ve kısıtlı zamanımız oluyor. Buraya geldiğinde okula gidiyormuşum gibi çıkıp onunla buluşuyorum. Bazen evde vakit geçiriyoruz, bazen dışarıda.

Annem bir ara şüphelendi, cinsellik yaşadığımı anladı ve hastaneye bekaret kontrolü yaptırcam diyip sıkıştırınca ben de açıkladım cinsellik yaşadığımı ve aşırı güveni kırıldı. Küfürler etti, uykuları kaçtı babama söylemekle tehdit etti. “Sen evlenince kocana ne açıklama yapacaksın” dedi. Ya bunu bir kadın olarak nasıl diyebilir? Ben hiçbir erkeğin ilki olmak zorunda değilim! Biz kadınlar erkeklerin malı değiliz! Onlara ait bir ürün de değiliz! Evleneceğin kişiyle her şeyi konuşursun, kriterlerimiz uymuyorsa zaten yollarımızı ayırırız. Bu coğrafyada kadınlara yapılan bu baskılardan çok sıkıldım. Kendini koru, kocana sakla her şeyini, namusunu koru gibi küçük düşürücü değersiz şeyler… Neden namus kadınının bacak arasında biliniyor? Neden erkekler cinsellik yaşayınca elinin kiri diyip kadın yapınca her şey söyleniyor. Reşit ve birbirini seven insanların aşk dolu cinsellik yaşaması neden ahlaksızlık sayılıyor? Kadın bekareti kutsal sayılıyor da erkeğin bakirliği neden kutsal sayılmıyor?

hymen hakkında bilgisi olmayan insanlar kadınların hayatını etkileyebiliyor. Düğünlerde iğrenç bulduğum kırmızı kuşak olayı, saçma sapan bilimsel olmayan ilk gece çarşaf olayları vs. o kadar cahilce geliyor ki -bu tür muhabbetlerden dolayı dinden de kültürden de aşırı soğudum hatta nefret ediyorum artık- anneme o kadar sinirlendim ki her kızın hymeninin farklı olduğunu. Bazılarının cinsel ilişkiye girmeye müsait olduğunu, vajinanın kaslı bir yapısı olup ilişki sırasında genişlediğini yeterince genişlerse birleşmede sıkıntı olmayacağını. Nadir de olsa bazı kızlarda olmadığını ve ilişkiye hazır hale geldiğinde kadın kendini kasmaz ise kan bile gelmeyeceğini, kadının canının yanmayacağını anlattım ve bana sapık, sapkın dedi ve bana senin kadın hastalıkların başlayacak doktorlardan çıkamayacaksın tarzında mobbing uyguladı. Hala daha konusu açılınca uyguluyor cinsellik yaşadım diye. Bütün akrabalarla aynı şehirdeyiz. Çoğu dindar dedikoducu insanlar. Annem siyasetle uğraşıyor. Arkadaş çevresi yine dindar muhafazakar.

Annem tarafından çok baskı altında hissediyorum. Erkek arkadaşımla eve girerken görürler aileme söylerler, pubda arkadaşlarımla alkol içerken görüp aileme söylerler, dışarıda gizlice açık mini bir şey giyindiğimi görüp aileme söylerler diye korkuyorum her yer tanıdık. Ben bu baskıyla ailemle ve tanıdıklarımla yaşamak istemiyorum. Bunları yaşadığım için üniversiteme de odaklanamıyorum. İş bulamam burada. Ailemin yanında kalmak zorunda kalırım diye korkuyorum. Ben Türkiye’de seküler bir kadın olarak toplumsal normlar ve baskılara dayanamıyorum. Ailemin muhafazakar olması çok sinirlerimi bozuyor mini etek, şort vs giyinemiyorum, gece geç saatte gelemiyorum, sevgilimle rahatça takılamıyorum, aradığında ikimiz de korkuyoruz ne desek diye. Böyle daha mı iyi oluyor? Yalan söylemek zorunda kalıyorum. Her şey evden çıkana kadar oluyor. Eteğe izin vermiyorlar ben çantama atıyorum, dışarıda değiştiriyorum. Sabah saatlerinde alkol içiyorum…

Baskı hiçbir zaman çözüm olmayacak. Yapmak isteyen her türlü yapar. İster gizli yapar, ister yalan söyleyerek yapar ama bir şekilde yapar. Keşke böyle şeyleri normal gören bir ailem olsaydı da yalan söylemek zorunda kalmasaydım. Onlar da rahat ederdi ben de ama başka çare bırakmıyorlar. Yazmak istediğim daha birçok şey var yazdıklarım bunlardan sadece bir kaçı.