Selam cesur kız kardeşlerim. Her gün mektuplarınızı okuyup ağlıyorum. Acınızı, sevincinizi sizlerle beraber yaşıyorum. Henüz başaramadım, fiziksel olmasa da büyük bir psikolojik şiddete maruz kalıyorum. Üstelik bunu kendi kendime ben uyguluyorum. Önemli değil, her şey geçecek, biliyorum. Okul başladı, neredeyse 1.5 yıldır bir dinim yok. Buna rağmen okuldaki arkadaşlarım beni dindar, muhafazakar biri zannediyordu. Açıkçası hiç umrumda da değillerdi. Ne diğerlerini ne de kendimi önemsemiyordum. Önemli olan tek şey annemdi. Bir olay sonucu okuldan bir kaç kişi dinsiz olduğumu öğrendi. Arkadaş çevreme açıklamak zorunda kaldım. Çok şaşırdılar ve ilk tepkileri “ama nasıl olur sen başörtüsü takıyorsun?” oldu. Haklıydılar, bir insan inançsızsa neden bu işkenceyi kendine yapardı ki? Fiziksel olarak bir zorunluluğum yoktu ama duygularım tamamen annemin ellerindeydi. Kapıdan başörtüsüz çıkarken bana gülümseyerek bakıyordu ama gözlerinin içindeki üzüntüyü hissedebiliyordum. Anneciğim, bir gün tanrının saçlarımızdan daha önemli işleri olması gerektiğini sen de anlayacaksın. Cehennem korkusuyla kendini ve sevdiklerini kısıtlamayacaksın. Zalim tanrıların cennetini istemeyeceksin. Bunlar gerçekten olacak biliyorum. Yıllarca olmayan bir şey için acı çektim, bir kaç yıl da senin için acı çekeceğim… Kendime çok kızıyorum kızlar, siz kendinizi herkesten daha çok sevin olur mu?