Sanaldan kimse gerçek halimi bilmiyordu

Bunu şu an neden yapıyorum? Bilmiyorum. Bazen bazı şeyleri bütün çıplaklığıyla hiç tanımadığın kişilere anlatabilmek, büyük özgürlük. Özgürlük demişken belki bütün mesele bununla alakalıdır. Aslında bakarsanız ben hiçbir kelime ile değil, kendimle savaşıyorum. Bir konu üzerinde saatlerce konuşabilecek, duygusal zekası gelişmiş, kendine önem veren biriyim. Hakkımda herkes genelde böyle der. Şarkı bestelerim, şiir yazarım, hiç durmam, hiç susmam. Sorsan ben, benimle ilgili olan bütün her şeyi hallederim! Neyse çok uzattım. Sadece anlatmak istiyorum.

Ben 5 yıldır kapalıyım. Ailemin baskısı ile değildi, önce kendim heveslenmiştim sonra onlar da dediğinde koştuk alışverişe. Her şey garipti, artık büyümüştüm. Çok değişik hissediyorum.
Oysa o kadar yanlıştı ki… Ben küçüklükten beri olur olmadık yerlerde oynayan, hareketli, sessiz sakin olamayan biriydim. Kullandığım sosyal medya hesaplarında kendimi açık olarak gösterirdim. Bir sürü arkadaşlarım olurdu, beni öyle sanıyorlardı. Sanaldan kimse gerçek halimi bilmiyordu. Beni kapalı bilenler sadece çevremde, okulumda olan kişilerdi. Lisede bir arkadaşım bu hesabı görüp bütün herkese anlatmıştı. İşin komik yanı kendisi de kapalıydı ve sevgilisine açık resimlerini atardı. Lise sona geçtim artık. İki kişi olmuştum sanki, bir beden de ikiye ayrılmıştım. Ben ve o olmuştuk.

Biliyor musunuz? ciddi anlamda ikisini de seviyordum çünkü özüme, varoluşuma değer veriyordum. “Böyle mi değer veriyorsun?” demeyin. Cidden kendime değer veriyordum. Laf olsun diye demiyorum. Kendime uzun notlar bırakırdım ileride görüp mutlu olabilmek için. Zamanla sorgulamalar başladı, bazı şeyler değişik gelmeye başladı. Dinine bağlı biri değildim zaten hiçbir zaman ama hayret ederdim dinler yüzyıllar boyunca insanlara nasıl bu kadar yayılabilmişti? Savaşlar, ayrışmalar, her hareket ve davranışta dinler vardı. Toplum değer yargıları hep bunun üzerine kuruluydu. Küçücük çocukların başında örtü gördüğüm zaman yüreğim örtülüyordu, canım acıyordu.

‌Üniversiteye gittim yine iki kişiydim. Kapalı ve açık ben. Ön lisans bir bölümü aile evinde okudum sonra sınava girdim kazanamadım iş arayışları vs. derken çok büyük boşluğa düştüm. Tam o sırada biri çıktı karşıma tamamen beni görsel olarak görmeyen benim o iki kişi dediğim özüme ulaşabilen biri. İnsanlar hakkında konuştuk, dinler, şarkılar, şiirler. Ben ona hiç yalan söylemedim ama aslında herkese sorsak söylemişsin der… O kişi; beni saçları açık o kız olarak biliyor. 2 yıldır konuşuyoruz. Arkadaşım, canım, sırdaşım. Bunu öğrenince benden nefret edecek ama gerçekten yalan söylemedim ki. Aslında ben kimseye gösteremediğimi, cesaret edemediğim bütün yanlarımı ona açtım. Bazı şeyleri sorgulamak kapalıysan yanlıştır, hatadır, din dogmatiktir. Sanat, psikoloji, müzik hepsinin ucu ona değer ve seni yakar. Bazı şarkı sözleri zehirli ve dans etmek ayıp. Uzak durmalısın. Sessiz sakin olmalısın. Oysa başta dediğim gibi ben sanatı çok seviyorum, şarkı söylemek tiyatro oyunları, duygusal zeka ile yoğrulan her şey… Eğer kapalı halimden nefret edip iğrensem ve onu sevmeseydim ailemi kaybetme uğruna bile olsa vazgeçerdim ondan. Ama onu seviyorum, o benim ciddi anlamda çocuk yanım. Saçlarına attığı bir örtü yüzünden başka biri olmuyor hatta çok güzel yakışıyor her rengi yüzüne gidiyor her anlamda iyi, güzel.

Belki çok iyi tarafından bakıyorum, belki ben sadece korkak biriyim. Ailemi kaybetmek istemiyorum. Seçim yapmak istemiyorum. Ben hayatla çok iyi savaşan kendini dinleyen ama kendine yenik düşenim. Bir gün kaybolsam bir sokakta, emin olun beni en iyi babam çıkarır oradan. Babam beni çok sever, biz arkadaş gibiyizdir. Ağlarsam öyle üzülür ki. Hayallerime değer verir, beni dinler. Evde ne desem hep kulak asarlar. Güvenirler bana. Koşulsuz sevgi var mı? Bunu bilemiyorum. Çünkü beni bu kadar seven babam nasıl görmez mutlu olmadığımı ya da bir sancı çektiğimi? İnanın bilemiyorum. Dört yanlış bir doğruyu götürür hesabı işte. “Anca bu evden çıkarsan istediğini yaparsın.” diyorlar. Bu cümleyi kurabilen aile üyeleri canavar ve katil değil. Hatta çoğu kişinin imrenerek baktığı bir aile çünkü gerçekten duygusal iletişimimiz çok iyi! Ne büyük şeyler atlatırsa atlatsın yine gülmesini bilen bir aile. Ben bu güveni kırmak istemiyorum. Bir yandan kendimi kırıyorum gibi. Hiçbir şey bilmiyorum. O kişiye yalan söylediğimi düşündükçe geberiyorum. Oysa en büyük doğrum ve manevi anlamda en büyük çıplak yanım o’nda. Beni anlamaz, bana inanmaz, bana acır diye korkuyorum. Kendimi gizliyorum gibi bir yandan kendimi teslim ediyorum. Çok karışık çözemiyorum. Kadın olmak, insan olmak hep çok zor olmuştur. Fakat saçları için savaş veren ya da bu kadar düşünmek zorunda kalan kadınlar… Hiç bitmeyecek. En çok buna üzülüyorum.