27 yaşındayım. Kendimi bildim bileli en iyi olmaya çalıştım. En başarılı, notları çok iyi, ailesini hep dinleyen. Geriye dönüp baktığımda yaptığım en büyük hata okulu asmaktı galiba. Uzun zamandır tesettürden çıkmak istiyorum. Önce ablama söyledim “Vesvese.” dedi “Bu dünya ölümlü seni belki bu kurtaracak.” dedi. Annem “Okula gitme o zaman.” dedi. Korkudan devam ettim ama içten içe eşarba olan inancımı kaybettim. Diş hekimi olmama rağmen kendimi yetersiz, cahil hissettim. Kendimi sevmiyorum, kimse beni sevmezmiş gibi hissediyorum. Aşık olmak istiyorum ama ben bile kendimi sevmiyorum. Dün tekrar söyledim ablama yine “Bu dünya ölümlü.” dedi. “Mutlu değilim.” dedim ama “Söylediklerim sana ulaşmıyor galiba.” dedi. Korktuğumun aksine babam “Sen bilirsin, kaç yaşındasın seni zorlayamayız.” ama annem yine yapma gözünü seveyim falan dedi ama ben “Mutlu değilim, yapacağım.” dedim. Ablam bana ailemizde yeterince problem olduğunu, dün söylediğim için uyuyamadığını annem ya da babam kalp krizi geçirirse ne yapacağımı söyledi. Böyle duygusal şeyleri duyunca vazgeçtim ama çok mutsuzum.
Comments (2)
Kimse kızı açıldı diye kalp krizi geçirmez sen yeterince üzülmüssün zaten bundan sonrası onlara dert olsun baban öyle söylemişse boşver
Kalp krizi falan geçirmezler duygu sömürüsü yapıyorlar baban öyle dediyse annen de dövemez zaten boş ver küser en fazla onda da barışır sonra. Bir kere dünyaya geliyoruz kaç yaşına gelmişsin işin varmış bu saatten sonra çok otorite kuramazlar istiyorsan yapmalısın