Merhaba. Lafa nerden başlayacağımı bilemiyorum. 3 çocuklu bir ailenin ortanca çocuğuyum. Annem kuran kursu hocası, babam din kültürü öğretmeni. Din baskısı kendimi bildim bileli hep benimleydi. Böyle bir ailede dinsiz olmamı geçin açık olmam ihtimal dahi değildi. Her zaman Allah ne derse oydu bizim ailede. Küçükken okula gitmeden önce annemle kuran kursuna giderdim. 1. sınıfta namaza başlamıştım. Annem hep kılıp kılmadığımızı kontrol eder başımda beklerdi. Arkadaşlarımla oyun oynamaya çıktığım zaman namaz için eve gelmemi isterdi. Gelişimim diğer çocuklara göre hızlıydı ve annem 4. Sınıfta kapan baskılarına başlamıştı.
Bana ilk kez ne zaman kapanacaksın diye sorduğunda çok afalladığımı hatırlıyorum. O yaşlarda oyundan başka ne düşünür ki çocuk. Seneye kapanırım deyip geçiştirmiştim. O süre boyunca sürekli psikolojik baskı gördüm. Kapalı değildim ama kısa kollu giymem yasaktı. Pantolonlarım çok bol olmak zorundaydı. Arkadaşlarım hep niye hiç kısa kollu giymiyorsun çok sıcak değil mi diye sorular sorardı. Etek giyemezdim. Yasaktı. Daha küçücük çocukken aman kolum gözükmesin diye düşünmeye başlamıştım. Tunik giyiyordum. Artık arkadaşlarımla oyun oynamak zevkli gelmemeye başlamıştı. 5. sınıfın karne günü annem kapanmamı istemişti. Ertesi günü kapatıldım. Yazın o sıcağında kapalı dışarı çıkmak istemiyordum.
Okuldaki öğretmenlerim ne kadar erken kapandığımı konuşuyorlardı bir keresinde. Çok zoruma gidip mahcup olmuştum. Babamla aynı okuldaydım. Sürekli hareketlerimi gözetiyordu. Koşmalı oyunlar oynamamı istemiyordu. Daha 6. sınıftım. Liseye geçmemle artık bana ağır bi yük olmaya başladı bu durum. Görüntümü kendim sevmediğim için insanlardan uzak duruyordum. Bu çirkin görüntüyle kim arkadaş olacak diyordum. Özgüvenim hiç yoktu. Aileme söyleyemiyordum. Tepkileri nasıl olur kestiremiyordum. Artık bir gün çok doldum ve anneme açılmak istediğimi söyledim. Bana böyle bi şeyin mümkün olmadığını söyleyip ağlamaya başladı birinin aklıma girdiğini bu yüzden böyle davrandığımı söyledi. Sen bu değilsin kendine gel saçmalamayı bırak. Ha zina yapmışsın ha adam öldürmüşsün ha açılmışsın benim için bunlar bir dedi. Telefonumu karıştırmaya başladı el koydu. Düşüncelerime el koymuş olmadı.
11. sınıfın yazı YKS hazırlık kurslarımız vardı. Öğretmenleri ilgili bir fen lisesine gidiyordum. Sabah başımı kapatmadım böyle gidicem dedim babama. Çok iyi hatırlıyorum gidip kusmaya başladı. Benden midesi bulanmıştı. Annem babam ablam hepsi ağlamaya başladı nasıl böyle biri olabilirsin diye. Ya kapanırsın ya da okula gitmezsin dediler. Ben de gitmiyorum o zaman dedim. Alt komşumuz matematik öğretmenimdi. Bağrış çağrışı duyunca babamı aradı. Neden okula gelmiyor. Onun eksik olduğu konuları anlatıcam diye. Sonuç olarak yine açılamadım. Böyle zaman geçti. Üniversiteye gitme zamanım geldi. Ben yine konusunu açtım. Okula yollamadılar beni. Kabul ettim isteklerini yine.
Üniversitenin ilk günü ailemden habersiz açıldım. Onlar da benimle ankaraya gelmişti. Annem sana psikolog ayarladım dedi. İhtiyacım vardı ama açılmak istediğim için değil onlardan bu baskıyı gördüğüm için. Bunu anlayamadılar kendi sorunları için bana psikolog tutmuşlardı. Sinirlenip kabul etmedim desteği, asıl destek görmesi gereken onlardı. Beni sürekli görüntülü aradılar gittikten sonra. İkili hayat çok zor gelmeye başladı. Beni takip etmesi için komşunun kızıyla konuşmuşlardı. Kaçarak yaşamak yormaya başlayınca akşam mesaj çektim annemle babama. Daha fazla böyle yaşayamayacağımı, denediğimi ama olmadığını artık kendimi mutlu etmek istediğimi söyledim. Babam annemden mesajı silip sabaha kadar bana mesaj attı ne kadar bencil olduğumu, bunun benim verebileceğim bi karar olmadığını, benim yüzümden sigaraya başlayacağını, öleceğini yazan mesajlardı. Sürekli manipülatif mesajlar attı ama artık o baskılara ve laflara inanacak ya da dayanabilecek küçük kız çocuğu yoktu.
Benden vazgeçtiler ama ben onlardan yine de vazgeçmedim. Çocuk vazgeçmiyor aileler vazgeçiyor. Yorulan da çocuklar oluyor tek istediğim seni her şeyinle seviyoruz lafıydı ama olmadı seni seviyoruz ama bu sen değilsin eski seni seviyoruz dediler. Çok ağrıma gitti. Artık kimseden gelen şey kalbimi ağrıtmıyor çünkü daha kötülerini ailemden gördüm. Diğer insanlara karşı da duvarlar örmeye başladım. Çünkü aileme kendimi açtığımda ne kadar acı çektiğimi, acı verdiğimi gördüm. İstemeden de olsa duvarlarım çoğaldı ve şimdi o duvarın içinden çıkamıyorum başkalarını da içeriye almakta korkuyorum. Yalnız olmadığınızı bilin ve inanın yardımcı olabilecek en büyük el yine kendiniz oluyorsunuz.
Comments (2)
Merhaba , seni çok iyi anlıyorum ve yazdıklarından sadece yaşadıklarımızin değil nedense seni kendime yakın ve bana benzer hissettim. Her kelimene hak veriyorum gerçekten o kadar haklısın ki. Yalnız değilsin ve seni anlayan insanlar var unutma 🙂
Yıllarca bu olaylarla uğraşıp sonunda herkesi karşısına almış biri olarak biliyorum ki insan en başta hep ailesinin rızasını istiyor. Ailelerimiz asla kabullenmeyecek insanlar olsalar da bir mucize bekliyoruz adeta. En sonunda da böyle oluyor. Yazdığın her şeye katılıyorum. Çok cesur bi kız olduğunu düşünüyorum. Seni her şeyinle sevecek insanlar da var. Birilerini kaybedebilirsin ama kesinlikle buna değer. Hayatın çok kıymetli, kimsenin elinden almasına izin verme.