Kafama çok takılan ve beni geceleri uyutmayan bir düşünce var. En sonunda buraya yazmaya karar verdim. Ben 20 yaşında lise mezunuyum. Üniversite sınavına hazırlanıyorum. Çocukluktan beri kapalıyım. Kapandığım yaşı hatırlamıyorum bile. Ailem zorla mı kapattı yoksa çevreden mi özendim bilmiyorum. Tek bildiğim şu an açılmak istediğim. Kendimi kendim gibi hissetmiyorum, canım yanıyor. Ailem aşırı muhafazakar. Açılmak istediğimi söylemek bile dünyamı cehenneme çevirmeleri için yeterli bir sebep. Babam üniversite okumamı istemiyor ama annem beni bu konuda fazlasıyla destekliyor. Üniversiteye gidince ailemden habersiz açılmak hep aklımda olan bir şeydi ama sorun şu.
Ya açıldığımı öğrenirlerse? Annemin benim için harcadığı onca emek tam bir hayal kırıklığına dönüşecektir. Üniversiteye gitmemi çok istiyordu peki gidince açıldığımı öğrense bu isteği için pişman olacak mıydı? Olacaktı. Muhtemelen kendini suçlar, keşke göndermeseydim gidince bozuldu derdi. Hele babam… Annemi en çok o suçlardı. Senin yüzünden oldu derdi. Babam da bu zamana kadar her istediğimi alan asla cimri davranmayan bir adam. Onu da hayal kırıklığına uğratırım ve muhtemelen ikisi de beni evlatlıktan reddeder. Ailemle aram bozulsun istemiyorum ama kapalı da kalmak istemiyorum. Belki onların kulağına hiçbir şekilde gitmeyeceğini bilseydim açılmaya cesaret ederdim ama olmuyor o güç bende yok. O kadar cesur biri değilim. kendi isteklerim için ailemi kaybetmek istemiyorum. Ne yapmalıyım bilmiyorum. çıkmaz bir sokaktayım sanki. Nefes almak bile o kadar güç ki.
Comment (1)
sırf hayal kırıklığı olmasın diye açılmamak çok saçma. aynı şeyleri ben de yaşadım. ama şöyle düşün, hayatını yaşaman için onların senden böyle bi fedakarlık beklemeleri asıl senin için hayal kırıklığı değil mi? onların kızısın ve seni her halinle kabul edip seni okutmalı, yetiştirmeliler. benim ailem açıldığımı öğrenince beni eve kapattı, annem ayıldı bayıldı babam sürekli ağladı dil döktü. dinlemedim evden ayrıldım ve aşırı içime kapanık bi insan olsam da apayrı bilmediğim bi yerde bi hayat kurdum. şimdi ailem bunun farkına varınca her şeyime razı olmaya başladılar. ailelerimize bir birey olduğumuzu maalesef kanıtlamak zorundayız. böyle bi konuda sakın vicdan azabı çekme. senin eğitiminin bedeli din veya başörtüsü olmamalı, asıl vicdan azabını onlar çekmeli