Merhaba kızlar, ben de zorla kapatılan kızlardan biriyim. Birgün çocukken anneannemin evine gitmiştik. Annem saçlarımı tarıyordu. Kuzenim (benden 2 yaş küçük bir kız) saçların çok güzel dedi. Teyzem de fazla alışmayın, ikiniz de eşek gibi kapanacaksınız dedi. Korkuyla anneme döndüm. Anne hayır ben istemiyorum dedim, sus konuşma, teyzen haklı dedi. O an dünya durdu. Çünkü ben aşırı güzel bir kızdım (kendimi övmek için söylemiyorum) simsiyah dalgalı gür saçlarım, yemyeşil gözlerim, duru beyaz tenim, kalın dudaklarım vardı. Aynaya ne zaman baksam kendimi izlemekten alıkoyamıyordum, eve kim gelse bu kız kim böyle, bu ne güzellik diyorlardı, herkesin aklını alacak kadar güzeldim. Teyzelerim komşularım anneme “Aman kapat bunu yoksa başına iş gelir.” diyorlardı, annem de tabiki meraklanmayın diyordu.

O kadar korkuyordum ki bundan. 7. sınıf bitip 8. sınıf gelince annem okula kapalı gideceksin dedi, hiçbir şey diyemedim. Akşam sofrada sevinçle babama kardeşlerime söyledi. Ben ölü gibiydim. Kimse de bir şey demedi zaten. Ertesi sabah (yani okulun ilk) günü beceriksizce başörtüyü kafama geçirdim. O kadar utanıyorum ki. Annem odaya geldi ne güzel olmuşsun dedi. Sonra çantamı alıp okul yolunu tuttum. Okulda herkes şok içinde bana bakıyordu. Sen kapandın mi diyorlardı. Arkadaşlarımın anneleri hep ne güzel olmuşsun diyorlardı ama ben ölü gibiydim. Günlerce babamdan saklanarak okula gidiyordum. Beni o halde görmesini istemiyordum. Babam da neden evde takmıyorsun seni hiç başörtü ile göremiyoruz diyordu. İstemiyorum dedim.

Bütün o güzelliğim uçup gitmişti sanki. İçime kapandım, bambaşka biri oldum. Hayattan bıktım. Bakımsız biri haline geldim. Sonra da hiçbir şey umursamadan takmaya başladım başörtüyü. Ne nefret ediyor ne de seviyordum. Hayatsız gibiydim. Zaten takmayı da başaramıyordum. Çok kötü takıyordum. İçinde o kadar çirkin görünüyordum ki… 10. sınıfta iken İlk defa aşık oldum. Keşke diyordum o beni bu halimle görse diye ama o beni hep o halimle gördü hiçbir zaman sevmedi. İyi ki de sevmemiş dedim sonra. Beni olduğum gibi bile sevmeyecekse. Ergenlik dönemimde yavaş yavaş kendimi tanımaya başladım. Erkeklere ilgiliydim. Güzel bir aşk yaşamak, erkeklerle kanka olabilmek, dost olabilmek istiyordum ama hepsi bana mesafeliydi. Çok üzülüyordum.

Zaman içinde çocukluk güzelliğim uçup gitmiş, yerine bambaşka biri gelmişti. Evimize gelenler beni açık halde görünce gözlerine inanamıyorlardı. Çok güzel olmuşsun diyorlardı ama umursamıyordum. Ne kadar güzel olsam da kimse bilmiyordu bunu. Annem ise zamanla çok değişmiş o eski halinden eser kalmamıştı. Beni her konuda destekliyor, özgür olmamı, herseyi yapabilmemi çok istiyordu. Beni neden kapattın diyordum, ben de bilmiyorum diyor. Hatasını hala söylemiyor ama pişman olduğunu hissediyorum. Çünkü güzelliğimi saklamamı istemiyor. Şu an 19 yaşıma doğru yol alıyorum. Başörtüyü ne takmak ne de çıkarmak istiyorum. Bambaşka biri oldum. Çünkü gerçek ben örtünün altında. Ne çıkartacak kadar cesurum. Ne de takacak kadar hevesli. Okuduğunuz için sağ olun. Umarım her şey gönlümüzce olur güzellerim.