Merhaba, şu an 17 yaşındayım. Hikayem 13 yaşımda başlıyor. Liseye ilk geçtiğimde ya kapanacaktım ya da elimden telefonumu alıp evde iş yaptıracaklardı. Korkup “Tamam kapanıp okurum.” dedim ama şu anda keşke kabul etmeseydim diyorum. Şimdi ne okuma ne de dışarı çıkıp gezme hevesim var. 4 yıldır geceleri “Acaba kabul etmeseydim daha mutlu olur muydum?” diye düşünmekten uyuyamıyorum bile. Geçen seneden beri dışarıda ailemden gizli açılıyorum. ilk açıldığımda o kadar hafif hissettim ki kendimi. İlk kapandığımdan beri açılmak istiyorum ama ne zaman konusunu açsam “Sen arkadaşların yüzünden böyle düşünüyorsun. Onlar seni dolduruyor, bir daha görüşmeyeceksin!” diye tehdit ediyor. Aslında kapandığımda bu halimin daha güzel olduğunu söyleyip yanımda olan kişi onlardı. Kapalı olarak dışarıya çıktığımda hiçbir şeyden zevk alamıyorum.
Tek istediğim güneşin ve rüzgarın saçıma değmesi. Üniversiteyi şehir dışı istediğimde gece hayatım olsun, içki içip erkeklerle takılmak için bunu istiyorum sanıyorlar. Aslında yazın üstüme hırka almadan, şalımı çıkardığımda sığdırabilmek için büyük çantayla değil içine cüzdanımı ve gözlüğümü koymak için küçük çantayla çıkmak istiyorum. Bakınca saçma hayaller gibi duruyor ama benim hayatıma o kadar büyük yerden dokunuyor ki. Erkek arkadaşım bile kapalı olduğumu bilmiyor. Büyük tepki vereceğini sanmıyorum ama o kadar aciz hissettiriyor ki. Bazı hikayeleri okuyorum ailesi onunla konuşmamış, büyük tepki vermemiş. Gerçekten konuşmamaları zerre kadar umrumda değil ama beni okuldan almalarından korkuyorum. Umarım ikinci ve son mektubuma “Ben başardım.” yazabilirim.