Merhaba, ben 17 yaşındayım. Hikayemi İnstagram üzerinden yazdım ama buraya da yazmak istiyorum. Lise birinci sınıfa geçmeden zorla kapatılanlardanım. Küçüklüğümden beri onu giyemezsin, onu yapamazsın diye büyütüldüm. İçimde hep heveslerle yaşadım. Ailem sürekli lise birinci sınıfta kapanacağımı söylüyordu ama ben kapanmam düşüncesi ile takılıyordum. Liseye geçmeden önceki yaz tatilinde sürekli baskılar yapmaya başladılar. Sürekli ablamlara ağlıyordum istemiyorum diye. Ben sanıyordum ki ablamlar halleder. Saçlarımı bir heves uzatmaya çalışıyordum o sıralar, iki tane örgü yapabilmek için. Lisenin ilk günü hevesli hevesli hazırlanırken örtü takmazsam okutmayacaklarını veya saçlarını keserim tehditleriyle zorla kapandım.
Okulun ilk günü kendimden apayrı bir insan olarak gittim. Ne insanlarla konuşabildim ne sosyalleşebildim. Başlarda normal geliyordu ama sonradan iyice kendime takmaya başladım. Zaten okullar bir açılıp bir kapanıyordu pandemiden dolayı. Kendimden iğreniyordum, nefret etmeye başlamıştım. Zaten gel git dokuzuncu sınıf bitti. Kendime iyice takınca ne maskemi açabildim, ne evden çıkabildim. Yeme bozukluğu hastalığıyla uğraşmaya başladım. Bu sefer kiloma takmıştım, bari zayıflarsam güzel olurum kafası işte… Hiçbir zaman aşırı kilolu biri olmadım ama takdım işte. Madem başımı açamıyorum, zayıf olurum kafasıyla 4 gün yemek yemediğimi ve yersem kusacağım diye oturup saatlerce ağladığım günleri hatırlıyorum. Kusmaktan boğazımın şiştiği ve ağzı açık gezdiğimi hatırlıyorum.
Sınıfta sadece arkadaşlarıma uzaktan bakmak yerine, maskemi açıp bir bardak kahve içmek istediğimi hatırlıyorum. Açlıktan yemek yiyemediğim için sıranın altındaki artık yiyeceklerini yediğimi hatırlıyorum :”) Bir gün annemle konuştum artık 10. sınıfın birinci dönemi de bitmişti. Annemi karşıma alıp konuşacaktım ama ne fayda ben daha dışarıda tek başıma sipariş veremeyen kız değil miydim? Kalabalıkta tek başımayım diye eli ayağı titreye titreye yürüyen kız değil miyim? Annemle konuştum. Annem daha doğru düzgün anlatmadan bağırmaya başladı, okutmam lafları yine. Ağladım, saatlerce ağladım. İntihar etmek istedim. İlaç içtim o gece karın ve baş ağrısından uyuyamadım. Arkadaşım yoktu, sevilmiyorum, sürekli bayılıyorum, özeniyorum, sadece insanlara özeniyorum.
Kısa anlatıyorum kızlar ama ben başardım biliyor musunuz? 11. sınıf bitince o yaz ayında açıldım. Tek yol karşı gelip dinlememekmiş. Önce yavaş yavaş açılacağım açılacağım dedim. Onlar laf söyledi, ben laflarını dinlemedim “Yapacağım.” dedim. Evden kapalı çıktım, dışarda başımı açtım. Bunları onların gözüne soka soka yaptım. Annem okul açıldığında kapanmazsam okutmam dedi. Artık tehditlerin boş geldiğini anladım “Okutma.” dedim. Okula dahi uğramadı babam başta 4 ay boyunca bilmiyordu. İlk öğrendiğinde sıcak çaydanlığı fırlatacak gibi oldu. Karşılık bile vermedim, sustum ve sadece “İstemiyorum.” dedim. Artık anladım sadece korkutuyorlardı. Aylarca söylendiler, ben cevaplarını verdim. Kavgalar oldu, ağlamalar oldu. Açılalı 8 ay oldu. Hâlâ üniversiteye gidemezsin diyolar “Aynen” diyip geçiyorum. Neymiş günahmış. Ben de biliyorum günah olduğunu. Büyüyünce ileride irademle kapanmayı istiyorum, günah diyolar. Evde aldatma var, dedikodu var, başı kapalı namaz oruç tutmayan var. Kızlarım siz siz olun kimseye boyun eğmeyin. Yapın, nasıl olursa olsun yapın.