17 yaşındayım. 10 yaşında kendi isteğimle kapandım; tabii, ne kadar kendi isteğim denebilir bilemem. Ortaokul hayatım boyunca, kendim de dahil, imam hatip dışında kimseyle arkadaşlığımı devam ettiremedim. İçten içe bunun yanlış olduğunu bildiğimden ve insanların bu yanlışın sebebinin ben olduğumu düşüneceğinden korktum ve asla kabullenemedim, ta ki bu yıla kadar. Bu yıl, suçlunun ben değil, mağdur olanın ben olduğunu ve bunun beni güçsüz yapmadığını kabullendim. Çok korktuğum zamanlar oldu; geleceğimi başörtülü tasarlamaktan nefret ediyordum, hiç açılamayacağımı düşünüyordum. Tekrar dediğim gibi, bu yıla kadar. Bu yıl bunu başarabileceğimi kabullendim. Annem ve babamla konuştum; annem bana “Yemeğini gel ye burada, onun dışında benimle konuşma açılırsan,” dedi. Defalarca beni şeytan olmakla itham etti, keza aynı şekilde babam da. Ne yapacağımı bilemedim. Bugün rehber hocamla konuştum ve kararımın arkasında durmam konusunda eminim. Çok korkuyorum ama çok yaşıyor hissediyorum.