20 yaşındayım. Ailem, aşırı dindar olmanın yanında “çocuğum benim malım” düşünce yapısında olan kişiler. Daha doğmadan nasıl bir hayat yaşayacağım çoktan seçilmiş. Annemin hayalini gerçekleştirmek için vardım. Tüm hayatım boyunca özgür kaldığım tek zaman dilimi ilkokuldu. Dördüncü sınıftayken beni tesettüre alıştırmaya başladılar. Gün geçtikçe daha kötü bir hal almaya başladı. Ortaokuldan sonra okumayacağımı zaten biliyordum. Ama yine de gayret ettim, tüm seneler boyunca sıfır destekle hep takdir aldım. Liseye geçiş sınavında sınavı çok iyi bir puanla geçtim, hem de hiç çalışmamama rağmen. Yine de onlara yetmedi. Sadece başörtüsü takmak değil, aynı zamanda bol ve uzun şeyler de giymek zorundaydım, hem de ilkokuldan beri. Hiç pantolon giydiğimi hatırlamıyorum; sadece pembe bir pantolonum vardı. Zamanla evin içinde de giydiklerime karışır oldular. Onlara göre baba ve erkek kardeşin yanında bol bile olsa eşofman giyilmemeli. Ortaokul ikinci senemde bunun kavgaları başladı. Babam dayakçı biri değil, dövmedi beni ama dövmek istediğini hep buram buram hissederdim. “Etek gitmezsen yanımıza gelme, çıkma o odadan!” diye bağırırlardı üzerime. Bunca yıl boyunca karşı gelmekten korkmadığım tek konu buydu, asla kabul etmedim. Ağlaya ağlaya kabul ettirdim onlara. Şu an annem bile evde eşofman giyebiliyor ama en çok o kızardı bana.

Liseye geçerken okuldan almak için annem okula gittiğinde, öğretmenler “Bu puanla nasıl almaya vicdanınız el verir?” diye ikna etmeye çalışmış. Annem de göğsünü gere gere anlatırdı verdiği cevabı: “Ben çocuğumu Allah’a feda ediyorum.” Yatılı kursa verildim, beş sene boyunca. O kadar kötü bir yerdi ki, ilk dört senemi geçirdiğim yerde mahvoldum o yıllarda. Beni hiç sevmediler, hiç hatam olmamasına rağmen hep ceza aldım, hakaretlere maruz kaldım, özgüvenimi altüst ettiler. Hep ağladım. İstisnasız her hafta eve ağlaya ağlaya geldim, annemin karşısında çığlık atarak ağladım her hafta. Oralı bile olmadı, “Benim kızım ne yaşıyor?” diye merak edip eğitimcileri aramaya bile tenezzül etmedi. İki kere kovuldum oradan. İlk kovulduğumda iki hafta sonra geri çağırıldım ama o iki hafta boyunca bana yemek bile vermediler evde. Sonraki kovulmamda bir sene daha başka yere gittim ve tamamen kurs hayatımı noktaladım, hafız oldum.

Okula gitmek istediğimi söylediğimde, alakasız insanlar bile karşıma geçti, “Nasıl yaparsın bunu?” diye. Bir sene vazgeçmemi umdukları için dershaneye göndermeyip dikiş kursuna gitmem için yüreklendirdiler. Gittim ama bir etek bile dikemedim bir sene boyunca. En son kabullendiler ve dershaneye yazıldım. Ama psikolojim o kadar berbat ki, sosyal anksiyetem var. Sınıfta odaklandığım tek şey etraftaki öğrencilerdi. Odalara kapanıp hep ağladım, yapamadım. Annem, “Sana verilen tek şans bu,” diyerek üzerime geldi. “Bu sene kazanamazsan cehenneme çeviririm hayatını,” dedi. Hep ağladım, hiçbir şey yapamadım. Mezuna kaldım. Şu an kabullendiler ama geçen sene zaten bozuk olan psikolojim daha da mahvoldu, bana olan tehditleri yüzünden.

Bu sıralar çok düşünüyorum, bu hayata devam etmek istediğimden emin değilim. Dini hiçbir hassasiyetim kalmadığını hissediyorum, namaz bile zor kılıyorum, içimden gelmiyor. Arkadaşlarım kalmadı, evden çıkmıyorum, hiçbir şey beceremiyorum, tembel birine dönüştüm. Yıllardır giyimime müdahale ettikleri için şu an ne giymek istediğimi bilmiyorum. Küçüklüğümden beri hep kötü giyindim çünkü hevesim yok. Şu an aileme pantolonu normalleştirmeye çalışıyorum ama bu o kadar zor ki. Kabul etmiyorlar. Depresyonda olduğumdan eminim. O kadar soğuk birine dönüştüm ki. Bu mobbing çocukken başladığı için küçük yaştan beri mutsuzum. Depresyon hastalığı beş yıldan fazladır benimle ama son zamanlarda beni çok zorluyor. Ne yapacağımı bilmiyorum, kapalı olmak istediğimden emin değilim. Kurs hayatımı unutamıyorum. Takıntılı birine dönüştüm, sürekli oradaki kişileri düşünüyorum. Hayatım ne zaman düzelecek? Ben ne zaman mutlu olmaya başlayacağım, ne zaman iyileşeceğim bilmiyorum ama bunu istediğimden de emin değilim. Artık hiçbir şey umurumda değil.