Merhaba, artık düşünmekten günlerdir ne uyku uyuyabiliyorum, ne de yemek yiyebiliyorum. Bu yüzden kafayı yememek için buraya yazmaya karar verdim. 6 yıldır kapalıyım. Annem çarşaflı, çok çok dindar, babam ise kapanma konusunda çok ama çok katı kuralları olan birisi. 13 yaşında hüngür hüngür ağlayarak zorla kapandım ve bu seneye kadar açılma düşüncemi dile getirememiştim çünkü alacağım tepkiyi ve hepsinden önce elimden hayatımın alınacağını biliyordum. Ama artık bu örtüyle dışarı çıkamayacak duruma gelince, haftalarca konuşma planı yaparak, ağlaya ağlaya derdimi anlatmaya çalıştım.

Annem günlerdir bu ruh halimi görünce bir şey demeden dinledi. Babam ise daha konusu açılmadan sanki bir şeyler hissetmişçesine sert bir tepkiyle hakaretler, küfürler ve tehditlerle bağırıp çağırdı; şiddet uygulamaya kalktı. Babam sinirlenince beni öldürmeye bile yeltenebilecek bir potansiyele sahip bir insan, bu yüzden kavga kıyamet bir şekilde konuyu kapatmaya çalıştım, istemeye istemeye. Ama ona rağmen dershaneden ve okuldan aldı.

Haftalarca evde hapis kaldım. Sonrasında canımdan can verircesine ikna etmeye çalıştım. Yine gerçek kendimi kapatarak bambaşka biri olmaya çalıştım. Anca ikna oldu ve dershaneye geri yolladı. Üniversite sınavına girdim çıktım, şimdi ise tercihleri bekliyorum. Bu şehirden gideceğim, ne olursa olsun. Ama gittiğim zaman başörtülü olarak gitmek istemiyorum, bu konuyu bir kez daha açarsam da yine elimdeki her şeyin alınacağını biliyorum. Bu yüzden ikili oynuyorum aileme; üniversiteye gidene kadar… Çünkü hiçbir maddi imkanım yok maalesef ki.

Bir şekilde şehir dışına gidip okumaya başladığımda ise ikili yaşamak gözümü çok korkutuyor. Hem kendi ruh sağlığım açısından hem de çevredeki insanların bana olan bakışlarından. Ne yapacağımı gerçekten hiç bilmiyorum, içim içimi yiyor şimdiden. Bunu kaldıramıyormuşum gibi hissediyorum zaten. Benim gibi olan var mı burada? Kendimi çok yalnız ve güçsüz hissediyorum…