Bu hastalıklı ataerkil evden çekip gitme kararını verdim

Merhaba,

Anlatacağım çok şey var ama nereden başlayacağımı bilemiyorum. Ben de buradaki herkes gibi benzer şeyler yaşadım. Başörtüsünü çıkarmak istiyorum ve onların haddineymiş gibi reddediliyorum. İnançlı olmamama rağmen hayatta kalmak için “mış” gibi yaşıyorum. Okumak uğruna cemaat evlerinde kalmaya zorlanıyorum vesaire… Son bir senedir mektuplarınızı bazen sevinerek, daha çok üzülerek okudum. Hayallerimden biri, kendime bakabileceğimden fazlasını kazandığımda, benimle aynı işkenceleri çeken herkese bir şekilde yardım edebilmek.

Bu mektubu sizden tavsiye istemek için yazıyorum. Buradan çok daha önce haberim olsaydı, eminim bu bilmem kaçıncı mektubum olurdu. Kendimi öldürmeye karar verdiğim, planlar yaptığım ve kendimden nefret ettiğim dönemlerden kısmen de olsa (yine de bu konuda çok mutluyum) geçmiş bulunmaktayım ve yıllardır korkup ertelediğim şeyi yapmakta kararlıyım. İnanın aksini çok isterdim ve çok denedim ama gözümün önündeki gerçeği artık daha fazla reddedemem. Duygusal ihtiyaçlarımın ve isteklerimin önemsenmediği, saygı duyulmadığı ve son nokta olan üniversiteye gitmemin engellendiği bu hastalıklı ataerkil evden çekip gitme kararını verdim. Ama nasıl? İşte burası en büyük sorun. “Benim param yok mu? Ben sana bakarım” bahanesiyle sadece tecrübe istediğim için bile çalışmama izin verilmedi. Ortaokulum ve lisem yatılı Kuran kurslarında heba olduğu için çok istediğim ve sevdiğim İstanbul’da ancak bursla bir üniversite kazanabildim. Ama henüz 1. sınıfı bile bitiremediğim için bölümümle ilgili tecrübem yok. Maddi durumumuz iyi olduğu için hiç para biriktirmedim, ekonomik olarak zorluk çekmedim. Tüm bu eksikliklerle ailemin (aslında sadece babamın) desteği olmadan nasıl hayatta kalabilirim bilmiyorum. Ailemden nafaka istemek, istemediğim ve en son düşündüğüm şey. Başarabilenler var, biliyorum ve onlara sesleniyorum; nereden başlamalıyım? Her şey gerçekleştikten sonra eminim ailem benimle ısrarcı bir şekilde iletişime geçmeye çalışacak. Onlarla dayak yeme pahasına da olsa konuşup mu gitmeliyim, yoksa direkt kaçar gibi bir süre tüm iletişimimi kesip kayıp mı olmalıyım? Devlet yurtlarında barınabileceğimi biliyorum ama okulumun ücretini (şükürler olsun şimdilik diğer üniversitelere göre çok fazla değil) ödeyebilmek için nerede çalışabilirim? Ve benzeri sorunlar… Eminim gözümde büyüttüğüm kadar zor değildir ama bilmediğim şeyden doğal olarak çok korkuyorum ve çekiniyorum işte.

Babam ve madde bağımlısı abim haricinde diğer aile üyeleriyle bir sorunum yok ama onların da babamın karşısında hiçbir etkisi yok. Hep birlikte babamın Osmanlı fantezisini yaşıyoruz. Kalabalık bir aileyiz ve her birey kendine göre birçok şiddet çeşidine maruz kaldı/kalmaya devam ediyor. Hepsi yetişkin insanlar olduğu için gözüm arkada kalmayacak. Yıllar boyunca sevmeye, anlamaya çalışsam da babamın karakterinden tiksiniyorum. Onu sadece biyolojik babam olarak kabul ediyor ve seviyorum. Birkaç iyi özelliği, onun şeytani bir varlık olmadığına beni ikna ediyor, sadece o kadar. Her neyse… Ne istediğimi bilmesem de ne istemediğini çok iyi bilen bir insanım ve artık daha fazla dayanamıyorum. Bu süreçte yine yataktan çıkmayıp sadece teknolojik aletlerle kendimi oyaladığım, eğer oyalayamazsam düşünmekten kafayı yiyip ağladığım ve en temel kişisel bakımlarımı bile yerine getiremediğim günlere döndüm. Bir anda ölsem rahatlarım herhalde diye düşünmeye başladım. Sadece nefes almaya devam etmeye ikna edebildim kendimi. Bu mektubu bile 1 aydır düşünmeme rağmen yazamadım, yine de şimdiden rahatlamış hissediyorum. Bu kısır döngünün sonunun olmadığını biliyorum. Gelecek yolculuğumun çok küçük bir kısmı olsa da bir şekilde adımımı atıyorum. Umarım benden ve hepimizden başarı mektuplarını okuyabiliriz… Mektubu nasıl sonlandıracağımı bilemiyorum, sadece sizi anlıyorum ve her zaman iyi dileklerde bulunuyorum. Yukarıda veya aşağıda büyük ihtimalle kimse bulunmasa da dua ediyorum. Siteyi kuran kişilere ve sizlere teşekkür ediyorum.