Ailem üzülmesin diye aylardır beni daraltan bir örtüyü takıyorum.

Merhaba, ben çocuklarına eşit davrandığını savunan ve baskıcı olmadığını iddia eden bir ailede yetiştim ki durum katiyen böyle değil. Anne ve babam bize psikolojik ve fiziksel şiddet uygulamaya hiçbir zaman çekinmedi. Annem yaramazlık yapmamaları için çocuklarına korku aşılayan bir kafaya sahip, babamsa şiddetle her şeyi çözebileceğini düşünüyor. Ben bunlara rağmen ailesine çok bağlı bir kızım. Onların söylediği şeyleri doğru bulup sesimi çıkarmadan gösterdikleri yoldan gittim. Şimdiyse o zamanlar uysal bir çocuk olmamdan nefret ediyorum. Abim ve kardeşim benden daha fazla şiddet gördü. Keşke ben de istediğimi yapabilmek uğruna dayak yemeyi göze alabilseydim.

İletişimin olmadığı bir ailede yaklaşık 9 aydır açılmayı düşünüyorum. İçim içimi yiyor, ağzımdan kelimeler dökülsün istiyorum ama olmuyor. Bulunduğum her yere benimle beraber taşıdığım daimi bir mutsuzluğum var. Bazı geceler uyanıyorum ve düşüncelerimin esiri olup uykuya dönemiyorum. Anneme nasıl söylerim? Beni evlatlıktan reddederler mi? Dayak atarlar mı? Evden atarlar mı? Nasıl kabul ederler? Kısacası buradaki neredeyse herkesle benzer sıkıntıları çektiğimi anlamışsınızdır.

Ben liseye geçtiğim yaz kapandım. Sınıftaki tek kapalı bendim. Herkes, onlara göre ne kadar farklı olduğumu içten içe bilse de çekirdek arkadaş grubum sağlıklı ve normal bir ergenlik geçirmemi sağladı. Tabii şimdi düşündüğümde beden eğitimi derslerinde şalım açılmasın diye ne kadar zorlandığımı, iğrenç topuzumu ve yüzümü kapatan şalımı hatırlıyorum ve o kız çocuğuna üzülüyorum. Ergenliğimi herkes gibi geçirememiş olmam bir yana, ailemin çocuklarını okutmak için sarf ettiği çaba asla küçümsenemez. Her ne kadar annemin psikolojisi şimdi iyi olmasa da okumamız için verdiği emek o kadar çok ki…

Her neyse, ben liseden mezun oldum ve o sene üniversite sınavına tekrar girmeye karar verdim. İlk sorgulamalarım da bu sene başladı. Fakat yine de başörtüsü takmamak benim için öyle uzak bir ihtimaldi ki ‘Belki 30 yaşında falan açarım’ diyordum. Daha sonra üniversite hazırlık sınıfında mutsuzluğumla ve hayatımda yaşadığım en kötü dönemle yüzleştim. Giydiğim tunikler daha da kısaldı. Kendimi güzelleştirmek için makyajımı arttırdım. Sonra aynada kendimi göremediğimde gerçeklerle yüzleştim. İnancına bu kadar sadık olan, Allah istedi diye saçını kapatmış olan ben için şimdi bunların hiçbir anlamı yoktu. Şalımın ne gibi bir önem taşıdığı benim için artık bir şey ifade etmiyordu. Saçım yıllar içinde ilk kez özgür kalmak istiyordu ve ben bunda bir mâni görmüyordum.

Ardından aklımda çözüm süreçleri üretmeye başladım. Anne tarafımda iki kuzenim açıktı ve annem onlara karşı çok pozitifti. Annemin düşünce yapısı çok değişik; dar görüşlü bir insan ama bazen durumlara göre değişik de davranabiliyor. Kısacası iyi bir evlat olduğumu kanıtlarsam saçımın açık olmasını dert etmeyebilirdi. Babam ise zaten benimle konuşmuyor. Birbirimize o kadar uzağız ki bunu söylemeye korkuyorum. Annem çocuklarını korkularla yetiştirmeyi başarmış; şimdi evde kavga olmasından korkuyorum, annemin bayılmasından ve beni reddetmesinden korkuyorum, babamın şiddet uygulamasından -ki en ufak durumda bile hakkını haram eden bir baba kendisi- korkuyorum.

Şu sıralar 20 yaşımı tamamlıyorum ve kendimi 2 senedir tanımaya başladım. Ailem hassas konularda nasıl düşündüğümü bilmez çünkü onlar ve ben birbirine en uzak noktalardayız. Annem ve babam çok otoriterdir, dokunulmaz olduklarına inanırlar. Çocuklarını düşünürler ama çocukları gibi düşünmezler. Bencildirler. Burada onları çok kötüledim ama sanırım şu an iyi yanlarını düşünmek istemiyorum.

Ailem, balkona ve cama açık çıkışımdan ve birkaç kere bone takmayışımdan açılmak istediğimi anlamıştır. Başlarda kızarlardı, şimdi baskı yapıp sıkmamak için bir şey demiyorlar. Üniversiteye başladığımda -bu sene 1. sınıfa başlayacağım- durumlar nasıl olacak, göreceğim. Hiç olmazsa mezun olunca açılacağım. Ben ailem üzülmesin diye aylardır beni daraltan bir örtüyü takıyorum. Kimi zaman dayanamıyorum, gerçekten bu nasıl bir acı bilmiyorum ama gerçekten çok kötü bir şey. Eğer dayanırsam ve bir anda kelimeleri düğümlerinden çözüp ağzımdan atmazsam sabredeceğim ve üniversitede açılacağım. Oysa ben hemen şimdi açmak istiyorum, artık sabrım tükendi. İsteğimi bastırmak için ailemden gizli olarak bir gün dışarı açık çıkacağım ve o duyguyu tadacağım, özgür olacağım.

(Görsel: Shadi Ghadirian)