Merhabalar, bir süredir burada yazılanları okuyup güç toplamaya çalışıyorum ama cesaretimi hala toparlayamadım. Çünkü aileme açılmak istediğimi söylediğimde nasıl bir tepki vereceklerini kestiremiyorum, aslına bakarsanız birazını kestirebiliyorum. Dinsiz olduğuma dair cümleler, asla olmaz’lar ve çokça ağır kelimeler… Bence o kelimelerin ne olduğunu siz de kestirebilirsiniz…
Ben lise 2’de kapandım, şu an üniversite 3. sınıfa geçtim yani 4-5 yıldır kapalıyım. Bu konuda fiziksel şiddet yaşamadım ama üzerimde çokça baskı vardı ki psikolojik baskı da yeterince boğuyor insanı. Ailemden korkarım açıkçası, karşı gelemedim, kapandım. Keşke kapanmasaydım. Şu an annemin karşısına çıkıp açılmayı isteyecek cesaretim bile yok. Zaten “Hayır” diyecek, biliyorum ama hiçbir çaba gösteremiyorum. Kendi içimde yeterince üzülüyorum ve patlama noktasının ne zaman olacağını merak ediyorum. Aslında tatlı dille konuşmak istiyorum ama kendimi hazırlamam gerektiğini düşünüyorum. Annemi ikna ettiğimde de iş bitmeyecek aslında. Sonrasında babam… En zor nokta… Babam pek dindar biri değildi; namaz kılmaz, Kur’an okumayı bilmezdi ama kapanma ve giyim konusunda kızlarına hep baskı yapmıştır. Emekli olunca dine bağlandı ve namazını aksatmayan, Kur’an okumayı öğrenip bırakmayan bir insan oldu.
Bu yaşıma, kaderimi kabullenerek geldiğimi ve bundan hoşnut olmadığımı fark etmemin üzerinden çok geçmedi ki bu siteyi keşfettim. Önüme her geleni okuyup destek bulmaya çalıştım ama hala konuşamadım. İstediğim gibi giyinip saçlarımla uğraşmayı çok istiyorum. Başarabilir miyim, bilmiyorum. Aslına bakarsanız babam bir iftira üzerine cezaevinde. Başlarda babam başımda olmadan açılmanın doğru olmadığını düşünürdüm ama şimdi bunun avantajım olduğunu düşünüyorum. En azından fiziksel şiddet görmeyeceğim, öyle değil mi?
3 ablam, 1 erkek kardeşim var ve ablalarım da çok fazla baskı ile zorla kapanmış, 1’i hariç diğerleri de açılmak istiyor zaten. İlk olarak açılmak istediğimi 2 ablama ve erkek kardeşime söyledim ve destek istedim. Erkek kardeşim “Ben destek vermem, kapanmak kötü bir şey mi?” dedi ve gitti. Ablalarım destek olacaklarını söylediler ama bunun imkansız olduğunu düşünüyorlar. Aslına bakarsanız ablalarım benim gördüğümden daha fazla baskı ile büyümüşler. Annem ve babam çok baskıcı. Başka şehre gidemem mesela, bunu geçiyorum, bu fazla; arkadaşımın evine bile gidemem. Kafam çok karışık ve sizden de biraz destek görmek istedim açıkçası, aynı problemi yaşadığım insanlar olarak. Yaş pek de fark etmiyor ama benim gibi 20 yaşında ve bu durumda olanlarınız varsa sizinle konuşmayı çok istiyorum. Belki de bu süreci birlikte atlatırız hatta birbirimize destek olacağımız bir grup kurarız. Yorumlarda sizi bekliyor olacağım çünkü içimde buraya dökemediğim çok şey var. Umarım ben de bir gün buraya başarı hikayemi yazabilirim. Güçlü kalın.
(Görsel:Charlotte Salomon)