Merhaba. Öncelikle nereden başlayacağımı bilemiyorum. Derdimi paylaşmak istiyor, lâkin paylaşacak kimseyi bulamıyorum. 17 yaşındayım, yaklaşık olarak 7 yıldır kapalıyım. Direkt olarak bir baskıyla kapandığımı söyleyemem. Bu urum zaten aile genelinde vardı ve benim de kapanacağım belli bir şeydi. O zamanlar ben de istiyordum aslında. Kendi isteğimle ve hatta büyük bir hevesle kapanmıştım. Fakat yıllar geçtikçe büyüdüm, değiştim. O ilk zamanlarda var olan içimdeki kapanma hevesi, artık benim için bir yük hâline dönüşmüştü.
Ben aslında eğlenceli bir kızım, sürekli mutlu olmak için çabalarım. Ama başörtüsü takmak beni kötü hissettiriyor. O örtüyü takmanın psikolojik ağırlığı, benliğimdeki neşeli çocuğun örtüye karşı bir hakaret olduğunu hissetmek beni yoruyor. Ailem din konusunda birazcık eski kafalıdır. Açık giyinmeyi bazen fazla abartırlar. Şu an nasıl tarif edeceğimi bilemiyorum ama durum bu. Ben artık hayatımı bu şekilde devam ettirmek istemiyorum. Örtünün, bir ağır başlılık gerektiriyor olması benliğime ters geliyor.
Aslında kız, erkek ayırt etmeksizin insanlarla etkileşim içinde olmaktan çok büyük zevk alırım. Lâkin bu örtü beni kötü hissettiriyor ve ben bunu içime atarak devam etmeye çalışıyorum. Aileme söylemeye korkuyorum çünkü bana büyük tepki vereceklerini biliyorum. Annemi bir nebze ikna edebileceğimi düşünsem de babam bu konuda beni daha da korkutuyor. Eğer söylersem ne yapacağını kestiremiyorum ve bu belirsizlikler, beni korkutuyor.
Son senemdeyim, üniversiteye bu şekilde devam etmek istemiyorum. Zaten aklı başında, yaşı kendi kararlarını vermeye yetecek bir kızım. Benim de hayatta bir yerim var ve bu yeri kendi istediğim gibi doldurmalıyım. Ama korkuyorum, kendimi henüz buna hazır hissetmiyorum. Aslında aklımda hiç olmayan bir düşünce, buradaki bir yazıyı okuyunca beni daha da korkuttu. Bir arkadaş demiş ki “Aklımdaki fikir; puanım açıklandıktan ve ben tercihlerimi yaptıktan sonra aileme açılmak istediğimi söylemek. Çok korkuyorum, ya beni okula göndermezlerse?” Aslında bu ihtimal benim aklıma hiç gelmemişti ama düşününce bunun ciddiyeti beni daha da korkutuyor. Kolay bir şey değil ve olmayacak. Küçük bir yerde yaşadığım için çok baskı çekeceğim de belli. Ama ben hayatımı bu şekilde devam ettirmek istemiyorum. Kendimi mutlu gördüğüm şekilde, saçlarımı kapatmak zorunda kalmadan, saatlerce sevinçten dolaşmak istiyorum. Umarım bir gün bunu başarabilirim. Her ne kadar korksam da bunu mutluluğum için yapmam gerek.
(Görsel: Maria Berrio)