Yıllarca kendi bedensel bütünlüğüme, bedenim hakkında söz hakkım olmasına hasret kaldım.

Merhaba. Yalnız Yürümeyeceksin platformunu birkaç gün önce keşfettim. Şu an başım açık ve 17 yaşımdayım. Başarı öykümü sizlerle paylaşmak istiyorum.

İlk kapanmam 11 yaşımdayken gerçekleşti. 6. sınıfın bitmişti, yaz tatilindeydik. Yazlığa gitmek için hazırlanıyorduk. Bir anda annem bana bakıp “X’in memeleri çıkmış, kapanma zamanı geldi artık” dedi. Sonra babam beni baştan aşağı süzdü ve “Kapansın kapansın” dedi. Bunun üzerine kendimi “Hiç değilse yazlıktan geldikten sonra kapanayım” diye yalvarırken buldum. Tatilin sonlarına doğru bunu istemediğimi fark ettiler, regl olduğumda kapanacaktım ne de olsa.

Ben çok saçma bir nedenden dolayı kapandım. Herkesin kına yaktığını görünce ben de istedim, sarışındım ve kınadan sonra saçlarım iğrenç bir turuncuya dönüştü. Bunu kapatmanın en iyi yolu kapanmaktı. Sonrasında hevesim çok hızlı bir şekil kaçtı. Ama açılamadım. Namaz kılıyorum, başım kapalı ve oruç tutuyorum diye ailemin saygısını kazanmıştım. Tüm bunları beni seveceklerini zannettiğim için yaptım.

8. sınıfta ailemle açılma konusu hakkında ciddi şekilde konuştum, anında reddettiler. Kendimi İslam’a inandırmaya zorluyordum ve bunu ancak pandemiye kadar devam ettirebildim. Kombinlerimde başım açık halimi görür, kendi bedenime özlem duyardım. Evet, ben yıllarca kendi bedensel bütünlüğüme, kendi bedenim hakkında söz hakkım olmasına hasret kaldım; birçoğunuz gibi.

2020 yazı kararlıydım, anneme İslam’da başörtüsü diye bir şey olmadığını bir kez daha anlatmaya çalıştım. İnanmadı. O gün yağlı saçlarımla dışarı çıktım. Yıllar sonra ilk defa rüzgârı saçlarımda hissettim. Harika bir histi. Babam çok sinirlenmişti ama ablam panik atak geçirdiği için konuyla ilgilenemediler. Şanslıydım, sadece bana şiddet uygulamaları an meselesiydi. 183’e vs. başvurdum; bu arada, devlet aile içi şiddet konusunda hiçbir şey yapmıyor. Yani kendi başımızın çaresine bakmak zorundayız. Ama inanıyorum ki bunu başarabiliriz. Ben sizlerden, kadınlardan ve queer bireylerden güç alıyorum. Umarım hikayem size ilham olur.

(Görsel: Dee Nickerson)