Merhabalar, bu sayfayı uzun zamandır takip ediyorum ve artık ben de birileriyle hikayemi paylaşmak istiyorum. Benim baskılarım ilkokuldayken başladı. Annem hep “Ya kapanırsın ya da saçını sıfıra vurduracağım” derdi. Tabii o zamanlar kapanmanın ne olduğunu bilmiyordum, bir süre böyle geçti. Sonra saçımı kestirmeye karar verdim. 5. sınıfa geçtiğimde beni tabii ki İmam Hatip ortaokuluna gönderdiler. Orada herkes kapalı olmak zorundaydı çünkü beyaz şal-eşarp zorunluydu. Herkesin okul forması giymesi gerekiyordu ve formaya beyaz örtü de dahildi. Ben sadece okulda kapalı olacağımı sanmıştım. Bir gün okul çıkışı çok yağmur yağıyordu ve örtüm ıslandığı için örtümü çıkartıp eve öyle gittim. Annem beni kapıda görür görmez kolumdan sıkıca tutarak odama götürdü. “Ben sana bu örtüyü çıkarmayacaksın demedim mi?” diyerek saçımı çekmeye başladı. Zaten küçükken de annemden çok korkardım, çok sinirli biriydi. O günden sonra bakkala bile o beyaz örtüyü takarak gittim. Sesimi çıkaramıyordum. Daha küçücük yaşımda beni çocuk değil de kadın gibi görüyorlardı.
Annem, “Tesettürlü bir insan kahkaha atmaz, erkekler kahkahadan tahrik olur; şarkı söyleyemezsin, pantolon giyemezsin” derdi. Misafir geldiğinde de sanki kapanmayı ben istemişim gibi davranırdı. Ben kadınların neden kapandığını bile bilmiyordum. Ortaokul bitene kadar böyle sürdü. Lisede de onların istediği oldu ve İmam Hatip lisesine başladım. Fakat artık bu böyle süremezdi. Anneme hiç ses çıkaramıyordum ve özgüvenim nedeniyle beni okulda çok fazla eziyorlardı. Bir gün en yakın arkadaşıma açılmak istediğimi anlattım. Bana “Allah böyle istiyor, cehennem odunu olup yanmak mı istiyorsun?” dedi ve benimle bir daha konuşmadı. Okulda herkes beni dışlamıştı, dinden çıkmışım gibi davranıyorlardı. Oysaki dinden çıksam bile kimsenin bana böyle davranmaya hakkı yoktu. Onların bu düşüncelerinin de aile kaynaklı olduğunu biliyordum ama yine de kendimde bir sorun olduğunu düşünmeye başlamıştım.
Bunlara rağmen bir gün cesaretimi toplayıp anneme açılmak istediğimi, böyle mutlu olmadığımı, içimden gelmediğini ama namazlarımı kılacağımı söyledim. “Seni okuldan alırım, yatılı Kur’an kursuna veririm” dedi. Çok ağladım, mutsuz olduğumu ve kapanmanın içimden gelmediğini söyledim. Ne dedi, biliyor musunuz? “Açılıp o***** mu olacaksın?” dedi, “İmamın kızı kapalı olmak zorunda” dedi. Babamın mesleğinden dolayı kapalı olmak bana çok saçma ve anlamsız geliyor. Seneye üniversiteye başlayacağım. Ne zaman açılmak istediğimi söylesem karşı çıkıyor, beni susturuyor. Bu ay bir kere daha söyledim, durumu gayet sakince açıkladım. Duygu sömürüsü yapmaya başladı. “Tansiyonum çıktı” falan dedi, ağladı. Beni başımdaki bu bez parçası için seveceklerse sevmesinler. Ablam da onlar yüzünden kapandı, biliyorum ama o benim gibi değil. O artık durumu kabullenmiş.
Ben istediğim gibi olmak, olduğum gibi görünmek istiyorum. Mevlâna bile demiş, “Ya olduğun gibi görün ya da göründüğün gibi ol” diye. Ben göründüğüm gibi değilim. Aynadaki kişi değilim. Seneye üniversiteye gittiğimde açılacak ve kararlı duracağım, kimsenin sözünü dinlemeyeceğim. O zaman beni “Seni okuldan alırım” diye tehdit edemezler. Bir işe gireceğim ve onlardan maddi destek almadan istediğim gibi yaşayacağım. Annem beni doğurdu diye onun istediği kişi olmak zorunda değilim. Ben bir bireyim, kendi duygularım var, bunu anlamıyorlar. Umarım günün birinde dışarı istediğim gibi çıkabilirim.
(Görsel: Gustav Klimt)
Comments (5)
Ben bu yaziyi yazan kisiyim arkadaslar. Tavsiyeleriniz varsa soylerseniz memnun olurum.
Askım istersen bana bu hesaptan yazabilirsin ig:kelebekhissi13 her zaman tavsiye veririm ne zaman istersen yaz üzme kendiniii sen çok degerlisin
Merhaba, yazdığın şeylerin çok benzerini yaşadım. Annem kuran kursu hocasıydı ve ben 13 yaşında kendi isteğimle kapandığımı sanarken meğer aslında baskıyla kapanmışım. Üniversite sınavı için 1 sene daha hazırlanmam gerektiği sene anneme bu örtüyle mutlu olmadığımı ve kendimi buna ait hissetmediğimi güzelce söyledim. Çok karşı çıktı, bağırdı, seni üniversiteye göndermem dedi. Kısacası benim üstümde psikolojik şiddet uygulamaya başladı. Daha fazla üsteleyemedim çünkü hukuk okumayı her şeyden çok istiyordum. Bu arada babam çok açık görüşlü, seküler bir adamdır. Kendisini bu konuya o zaman bulaştırmak istememiştim. Ben marmara üniversitesinde hukuk kazandım ve okuluma geldim. Şu an 3. Sınıfım. Şu zamana kadar hala kapalıydım. 3 yıldır her gün mutsuzdum. Sosyal hayatım zedelenmişti. Aynadaki görüntümle küstüm. Cesaretimi tekrar topladım ve bunu daha 1 hafta önce başardım. Öncelikle ben hukuk okuyordum ve kendi vücut bütünlüğüm üstündeki haklarımı herkesten iyi biliyordum. Annemin manevi duygu sömürülerine, maddi tehtidlerine boyun eğmedim ve babamdan yardım isteyerek açıldım. Annem bu durumu öğrendiğinde beni sildi. Cenazesine dahi gelmemi istemediğini söyledi. Bunların hiçbiri artık beni üzmüyor. Ben annemin duygu sömürüleriyle mutsuz bir ömür yaşamak zorunda değilim. Ben bir bireyim ve bu hayatı istediğim gibi yaşayacağım. Duygusal davranmayacağım. Demem o ki şu an annemin tüm söylediklerine rağmen çok mutluyum. Olmak istediğim kişiyim. Senin de bunu bir gün başarabileceğine inanıyorum. Belki bazı şartların senin için de olgunlaşmasını bekleyebilirsin ama bu geçici bir süreç. Eminim ki sen de o mutlu olacağın kişi olabileceksin. Sakın umudunu kaybetme. Bu yolun sonunda kazanan sen olacaksın. Hiç kimse seni yıldırmasın.
Öncelikle merhaba ben Ela. Yaşadıklarımız çok benzer şeyler. Ben de küçükken annem tarafından baskı görüyodum. Daha ortaokuldayken beni zorla lavaboya götürüp abdest aldırmaya namaz kıldırmaya çalışıyodu. Eve gelen arkadaşlarıma bile namaz kıldırmaya çalıştığı için eve kimseyi davet edemezdim. 13 yaşındayken annemin baskılarına dayanamayıp kapandım. Biraz da ablamdan özeniyodum ablam da seninki gibi zorla kapanmış ama durumu kabullenmiş zamanla. Aradan geçen 5 yılın sonunda cesaretimi topladım önce ablama sonra abime sonra babama ve en son anneme anlattım durumu. Kısaca özetlemek gerekirse ablamla kavga ettik bana hakaretler ettikten sonra hem whatsapptan hem instagramdan engelledi. ablam evli bu arada farklı şehirde yaşıyor. Abim bana destek olucağını söyledi ama defalarca açılınca şöyle yapmak yok şöyle giyinmek yok diyerek kaç defa sinirden ağlamama sebep oldu. Babam çok bi tepki vermedi. Asıl olaysa annemdi. İnanamayacaksın belki ama annem çok fazla duygu sömürüsü yapar bildiğin hastanelik oldu ambulansla hastaneye kaldırıldı. Böyle demem garip gelebilir ama gerçekten hiçbir hastalığı yok tamamen bu konuyla alakalı. Bunun üzerine bütün ailem akrabalar ve komşular anneni üzüyosun diyerek üstüme geldi. Ben de hepsine inat bi gün annem uyurken pat diye açık çıktım dışarı babam da yanımdaydı komşular da beni o şekilde görmüştü ve bütün sorunlarımın çözümü oldu bu. Şimdi ise çoğu kişi açıldığımı hatırlamıyo bile üzerinden nerdeyse 1 ay geçti annemle de aramız normale döndü. Senin yaşadıklarının çok benzerini yaşamış biri olarak söylüyorum heppsssi geçicek sis şuan buraya yazmadığım biçok baskı ve hakarete de maruz kaldım ama inan hepsine değer seni çok seviyorum yalnız değilsin??
Yaa bana umut oldun resmen. Benim de annem asiri duygu somurusu yapar hep kandim ama artik alistim ve gercektrn uzulmedigini , sadece elalem ne der diye boyle yaptiginin farkindayim. Ben de 18 yasindayim bu yil 12ye gectim . Keske senin gibi pat diye yapabilsem ama onu yaparsam suan hem ablam hem annem uzerime gelicek evde ve imamhatipte pek cok yobaz hoca var . Cok strese giricegimi biliyorum o yuzden yapamiyorum. Aslinda kimsenin ne dusundugu umrumda degil fakat moralim daha da bozulup kavga edip bunun da derslerime yansimasini istemiyorum . Ama yapicam bir gun senin gibi istedigim sekilde cikacagim disari. Senin adina gercekten coook sevindim❤