Kapalıyken kendimi tanıyamıyorum.

Öncelikle hepinize merhaba sevgili kız kardeşlerim. Maalesef ben de ailesi tarafından mağdur edilen bir kadınım. Yaklaşık 8 senedir başörtüsü takıyorum. Ne kadar zorladıysam ve kendime bunu sevebileceğimi söylediysem de olmadı. Alışamadım. Sırtımda dağları taşımam istense bu kadar yorulmazdım. Dağları taşırken bile insanın soluklanma şansı vardır. Yorulduğu anda durup dinlenir, nefes alır, ilerler. Başörtü takmak, soluklanmama asla fırsat vermedi. Zaten veremez, neticede bir gün takıp bir gün takmamak görülmüş bir şey değil. Dediğim gibi, alışmaya ve bununla yaşamaya çalıştım ama olmuyor. Ne kadar istemesem da başörtüsü takmaya hâlâ devam ediyorum. Buna mecbur olmak canımı öyle yakıyor ki… Kapalıyken kendimi tanıyamıyorum. Asla gerçek ben olamıyorum, sırf bu yüzden dışarı çıkmıyorum, fotoğraf çektirmekten nefret ediyorum. Açılacağım, özgürleşeceğim ve artık kendim olabileceğim, diyorum ama baba faktörü beni engelliyor. Maalesef çok baskıcı, radikal ve yobaz diyebileceğim bir babam var. Kendisi sakallı, sarıklı bir sofi oldu. Hâl böyleyken giydiğim pantolonları eleştiren bir adamdan başörtümü çıkarma fikrimi kabul etmesini beklemem öyle ütopik ki… Bir karar aldım, ekim ayında okullar açılınca ben de başörtümü çıkaracağım ve babamdan durumu gizleyeceğim. Fakat en büyük korkum beni açıkken görmesi. Bu, okul hayatımın bitmesi demektir ve üniversitemin bitmesine 1 sene kaldı. Bir yandan okulun bitmesini beklesem mi diyorum ama diğer yanım daha fazla tahammül edemiyor; bir an önce kurtul ve artık bir an önce kendin ol, diyor. Öyle korkuyorum ki… Hayatımı doğru dürüst yaşayamıyorum. Sürekli stres ve düşünce halindeyim. Ne yapmalıyım diye düşünmekten hasta oldum. Ailem çok katı. Babam duyarsa kesinlikle şiddet uygular ve okuldan alır. Bu olasılığı düşündükçe kahroluyorum. Bu süreçte öyle çaresiz ve öyle yalnızım ki… İyi ki bu siteye denk geldim. Sizlerin mektuplarını okumak bana bir nebze de olsa güç veriyor. Ben de yapabilirim, diyorum. Kendime inanmalıyım… Bir gün buraya ‘Artık özgürüm, sonunda kendim olabildim, darısı diğer arkadaşlarımın başına!’ yazmayı çok istiyorum.

(Görsel: Aaron Abraham Shikler)