İyice içime kapandım ve anksiyete sorunum oluştu.

Selam! İlk olarak, ben 16 yaşındayım. İçimde kopan fırtınaları 5 senedir yaşıyorum ve artık dayanamadığımı hissediyorum. Ailemden başlayayım… Annem dine aşırı bağlı bir kadındır ve bu konuda fazlasıyla baskı uygular, her zaman iman etmemiz için bize nasihatler verir ve en sonunda bağırıp çağırır. Babam, annem kadar olmasa da ibadetlerimizi yapmamızı söyler fakat zorlamaz, en azından annem gibi elinde oklavayla kovalamaz. Bense kendimi bildim bileli ibadet konusunda umursamazım ve dindeki zorlamaları -halbuki zorlama yok- anlayamıyorum. Evet, bir yaratıcı var fakat dinler için aynı şeyi söyleyemeyeceğim.

6. sınıftan beri çeşitli kitaplar, makaleler okudum fakat sonuç: Kendimi bir dinin olduğuna inandıramadım, içimde hep eksik olan bir kısım vardı. 5. sınıfta kendi isteğimle (!) kapandım. İşin aslı şu ki gittiğim yerlerdeki arkadaşlarım hep kapanmam için psikolojik baskı uygularlardı ve bunun güzel bir şey olduğunu söylerlerdi. Aileme bu konuyu açtım ve “Pişman olacaksın, yapma” dediler. Bense onları dinlemedim. Teyzem yanımdaydı ve “Daha gözü açılmadan kapansın işte” demişti. O zamanlar teyzemin söylediği bu şeyin iyi bir şey olduğunu sanmıştım…

Şu an 10. sınıftayım ve her şey mahvoluşa sardı. Ailemin aptal baskıları yüzünden 8 senelik dostum ile ilişkimizi kendi ellerimle mahvettim. İyice içime kapandım ve anksiyete sorunum oluştu, huzursuz bağırsak sendromu denen bir hastalığı başıma dert ettim ve vitamin eksikliğinden ilaçlarla ayakta durmaya çalışıyorum. Ailem beni çok yıprattı fakat onlara sorsanız “Biz ne yapmışız ki?” derler. Artık kendimi o kumaş parçasının içinde görmek istemiyorum. Huzurlu bir şekilde yaşamak istiyorum ama sanırım bunu bana çok görüyorlar.

Bir gün dayanamadım ve okula saçım açık gitmek için yeltendim fakat annem kriz geçirdi ve babamı arayıp okuldan kaydımı silmesini istedi. Okuldaki kişilerin aklımı karıştırdığını söyledi, benimle günlerce konuşmadı… Direndim ama yapamadım çünkü hedeflerim var ve ben okumak istiyorum… Bu konuyu tekrar gündeme getireceğimi seziyormuş gibi şu sıralar bana sürekli “Sana upuzun tunikler alacağım hatta biraz daha büyü de çarşaf giydireceğim” diyor. Gerçekten kendisi tam bir cahil insan örneğidir. Tek yaptığı, hayatımı karartmak! İçimde ona karşı her geçen gün büyüyen bir ateş var ve ben bu ateşe dayanamayıp sonumu getirmekten korkuyorum çünkü ben henüz küçüğüm ve yaşayıp tadını çıkarmam gereken bir hayat var. Lütfen… Lütfen böyle davranmayı bırak anne ve vereceğim kararlara karışma.

Umarım buraya tekrar yazmaya geldiğimde başardığımı yazıp klavyedeki harfleri mutlulukla tuşlarım. Hep birlikte başaracağız, elbet bir gün…

(Görsel: Pablo Picasso)