30 yaşındayım. Ailem oldukça muhafazakâr. Dışarıdakiler için hem entel ve geniş bir bakış açısına sahip hem de dindar görünen ama içeride kişisel tercihlere saygı duymayan bir aile. Erkek kardeşlerim benzer baskılardan dolayı isyan edip yaşam tarzlarını gereksiz bir aşırılıkla değiştirdiler. Baskı yüzünden aniden açığa çıkan duygular, olması gerekenden daha yoğun ortaya çıktı. Ablam 7 yaşında kendi isteğiyle kapandı. Fakat benim yüzüme eşarbı fırlatarak zorla kapanmama sebep oldular. Hiçbir zaman âsi biri olmadım. Her zaman büyüklerimin mutluluğuna çalıştım. Ben hep yoruldum ve sadece onların istediği gibi biri olduğumda mutlu oldular. Ne zaman karşı gelecek olsam kafama vurup (mecazen) yerime oturttular. Çoğu zaman sevildim ama yine de hep sindirildim. Hep kıyaslandım. Kendi içimde çok fazla psikolojik savaş verdim. Hatta o kadar ki zaman zaman bedenim bu baskıları çeşitli şekillerde dışa vurdu. Hâlâ bu savaşı kendi içimde vermeye devam ediyorum. Öyle ki çoğu kez kalbim sancılanıyor.
Geçen sene babama, şaka yapıyormuşum gibi, açılmak istediğimi söyledim. Babam hayır işleriyle memlekette tanınan, sevilen ve sayılan biri. Bu yüzden yüzü kızardı, hiç tansiyonu olmayan adamın tansiyonu yükseldi, kalbi sıkıştı. Sonra bana döndü ve dedi ki: “Eğer öyle bir şey yaparsan senden (senin yüzünden) utanırım ve senden tiksinirim.” Ötesi var mı? Babama düşkün olduğum için karşı gelemedim. “Babacım, sakin ol, sadece şaka yapıyorum” demekle yetindim… Hep yetinen ben oldum. Yüzlerce kişilik çok kalabalık bir akraba grubuna sahibim. Halamın kuması, amcamın iki eşi var. Hala, dayı, amca, teyze; hepsinden 4’er tane var. Onların sayısız çocukları ve onların da çocukları. Şimdi farz edelim ki açıldım. İstisnasız hepsi tarafından dışlanacağım -kaynanam ve kayınbabam dahil-… Yanımda ise eşim ve kızım hariç hiç kimse kalmayacak. Ne tuhaf.
(Görsel: Matthew Wong)
Comments (3)
O kadar aynı durumdayım ki 28ime geldim tek endisem ailem akrabalarım ne der o kadar da seviyorum üzülmeleri benden utanmaları beni mahveder. Eşim yanımda durur belki onun ailesi de ama biliyorum kendi ailemle arama ucurum girecek hatta belki eşim yüzünden onun ailesine arkadaslarına uymak için acıldıgımı düşünecekler ama öyle degil eşim ne karar versem beni destekler. Tek ailem işte. bu yüzden cesaret edemiyorum?
Merhaba Bende 31 yaşındayım. Yurtdışından dönüş yaptım, bi kızımla yaşıyorum. Artık kapalı kalmak istemiyorum. Ailemden ayrı başka bir şehirdeyim, ancak maddi olarak onlara bağlıyım. 13 yaşımdan beri kapalıyım ve cilt sorunları yaşıyorum. Ailemin manevi baskısı büyük. Tabi kararımı duyunca annemin acillik olma durumunu söylemiyorum bile. Bende yavaş yavaş kısaltmaya başladım. Zamanla alışacaklar. Ekonomik özgürlüğümü kazanmayı ve boşanma davamın bitmesini bekliyorum. Buraya yazan minikler üni ye gittiğiniz gibi açılın yoksa maalesef tercihleriniz üzerine evlilik ve hayat seçiyorsunuz. Sonuç pişmanlık. Umarım bir gün bende bu cesareti bulurum. Hayat geçiyor, artık bu şekilde devam etmek istemiyorum.
Şu an üniversite birinci sınıfım tesetturluyum. Anneme bir iki kez ima edince açılmak yok dedi. Diğer aile bireylerim akrabalarımda hoş karşılamayacak eminim. Ne yapacagimi bilmiyorum. Söyleyecek cesaret bulamıyorum.