Birkaç sene sonra yapılan zorbalığa dayanamayıp kurstan ayrıldım.

Öncelikle buraya kimseye anlatamayacağım şeyler yazıyorum. Birçok kişinin aksine ben zorla kapatılmadım. Ailem çok dindar olmasa da annem dinine bağlı biridir ve çevremdeki herkes kapalı. Çocukken, daha 9 yaşında aldığım bir karar yüzünden mutsuzum. Annem beni mahalle Kur’an kursuna gönderiyordu. Seviyordum gitmeyi. Bir gün hocam bana “Hafızlık yapmayı ister misin?” dedi. Çok heyecanlanmıştım. “Tamam” dedim. Sonra anneme söyledim. Tabii ki çok mutlu oldu. Aile çevrem de duyunca ‘gururumuz’ gibi kelimeler duymaya başladım. Aslında bu durum, bu kelimeler hoşuma gitmiyordu. Neyse… Beni yatılı bir kursa yazdırdılar, orada çok zorbalık gördüm. İftira atıldı, dalga geçildi ve oradaki çoğu kişinin benden büyük olduğu için beni sürekli ezmeleri… Neyse… Oradaki kişiler de benim giydiğim kıyafetlerin nasıl olması gerektiğini söylüyorlardı. Oysa daha 9 yaşındaydım ve üzerimde kısa bir gömlek ve pantolon vardı. Sonrasında ben de “Üzerine hırka giyeceğim zaten” demiştim.

5. sınıfa geçtiğimde İmam Hatip’e gittim. Hafızlık yaptığım için orada kapandım. Annem başta istemedi ama sonra o da bir şey demedi. Mutluydum o zamanlar. Sonrasında kurstan da etkilendiğim için ferace giymeye başladım. 10-11 yaşlarımda ferace giyiyordum. Hem de kendi isteğimle. Kuzenlerim 3 yılda bir geliyorlardı ama ben kursta olduğum için onlarla eğlenemiyordum. Birkaç sene sonra yapılan zorbalığa dayanamayıp kurstan ayrıldım. İmam Hatip ortaokulumu değiştirip evime yakın, normal bir okula geçtim.

8. sınıfta artık düşüncelerim yavaş yavaş oturmaya başlamıştı. 8. sınıfta açılma isteği geldi ama geçti. Sonrasında liseye geçtik. Korona’dan dolayı 9. sınıfı okuyamadık ama 10. sınıfa geçince her şeyi tam anlamaya başladım. Artık başörtünün beni gerçekten zorladığını düşünmeye başladım. Arkadaşlarımın hepsi açık ve bir yerlere gittiğimiz zaman başörtüm sürekli bozuluyor ve eğlenemiyorum. Bundan aşırı rahatsız olmaya başladım. Üstelik sadece bu da değil. Düşünce yapım, kişiliğim asla dış görünüşüme göre değil. İstediğim kişi değilim. Bu konuyu çok düşündüm ve gerçekten çok erken kapandığım için çok pişman oldum. Saçlarımın rüzgârda uçmasını ve yağmurun saçlarımı ıslatmasını istiyorum. Anneme tüm cesaretimi toplayarak söyledim. Başta cevap vermedi. Ağlamaya başladım. Sonradan, tamam, dedi. Ama bir hafta geçtikten sonra açılmama bir gün kala vazgeçti. Bana çok ağır laflar söyledi. Aslında babamı da o ikna etmişti. Karışma, demişti ama annem bana “Zaten baban da izin vermedi. Açılma” dedi. Sonrasında bana “Arkadaşlarına uyuyorsun ‘o***pu’ olacaksın, dinsizleşiyorsun iyice” gibi laflar söyledi. Çok ağladım. Okulumu değişeceğini söyledi. Bunlar beni vazgeçirmedi. Çünkü bunu gerçekten istemiyorum. Şu anki kişi ben değilim. Bu olmak istemiyorum. Anneme tekrar söylemeyi düşünüyorum. Artık çevremi bile umursamıyorum. Okuduğunuz için teşekkür ederim. Umarım başarabilirim.

(Görsel: Nabil Anani)