Kapandığım günden beri açılmak istediğimi hatırlıyorum.

Artık ailemin değil, kendimin istediği Merve’yi istiyorum. Ben kendim olmak istiyorum. Her zamanki gibi çıkmaza girdiğimde kendimi burada buluyorum ama bu sefer okumak için değil, hikayemi yazmak için buradayım. Ben Merve, 17 yaşıma birkaç ay önce girdim. 4 yıldır kapalıyım. Sadece başım değil; özgürlüğüm, düşüncelerim, isteklerim, benliğim… Ve artık bir şeyler yapmak istiyorum. Aslında hep istiyorum ama korkuyorum. Ama artık dayanamıyorum. Kapandığım günden beri açılmak istediğimi hatırlıyorum. 8. sınıfın 2. dönemi kapandım. Aileme göre zorla kapandım diyemem, ama aslında zorla kapandım. Bana kapanmak ister misin, demediler. Ne zaman kapanacaksın, dediler. Ablam zorla kapandığı için; ben, onlar beni zorla kapatmadan kapandım, çünkü insanlara zorla kapandım demekten utanıyordum. İlk başlarda sorun etmiyordum. Bunu yapmak zorundaydım. Zaten kapalılık ne, bunu kaldırabilir miyim diye hiç düşünmedim. Çünkü çocuktum.

Kapandıktan sonra kendime güvenim gitti. Çirkin hissediyordum. Kimseyle konuşmuyordum, ancak ailem çok dindar ve muhafazakâr. Bunu asla kabul etmezler, çünkü dar pantolon giymeme, makyaj yapmama bile izin yok. Annem sadece makyaj yaptığım için bana tabiri caizse orospu muamelesi gösteren bir anne. Onun istediği gibi olmayınca beni sevmiyor. Aslında o beni hiç sevmedi. Kendisinin olmamı istediği kızı sevdi. Şimdiye kadar bunu hiç söylemedim, çünkü olacaklardan o kadar çok korkuyorum ki… Neyse, sonra bu kapalılık çok büyük sorun olmaya başladı. Uyurken, yemek yerken, dersteyken hep bunu düşünmeye başladım, ama kimseye fark ettiremedim. Sonra bunlar fiziksel olarak kendini göstermeye başladı. Şal takınca nefes alamamaya başladım ve kimse bunu da fark etmedi.

Hayallerim var. Moda okumak isteyen bir genç kızım. Şu an sınav senem. Belki de hayatımın en önemli zamanı, ama ben yine kapalılığı düşünüyorum. Ne yapacağımı bilemiyorum. Çıkmazdayım. Bazen diyorum ki sınavı kazan, git buradan, ama yine ailemi düşünüyorum. Hayal kırıklığını, insanların, onların arkamdan laf edip ailemin üzülmesini… Ama böyle yaşamak, kendimden vazgeçmek de istemiyorum. Ama ya hayallerimi seçeceğim ya da ailemi. Ben çok yoruldum. Bazen intihar etmeyi bile istedim çünkü içimdeki Merve ölüyor. Ben artık annemlerin yarattığı Merve’yi istemiyorum. İçimdeki gerçek Merve’yi istiyorum. Onunla yaşamak istiyorum ve açılmadan o Merve kendi olamaz. Hep kendimden özür diliyorum, çünkü hiç kendim olamadım. Sadece annemlerin etrafının yarattığı Merve oldum ve bu beni mutsuz ediyor. Ne yapacağım hakkında hiçbir fikrim, yok, çünkü kimse benim kim olduğumu bilmiyor. Kimse benden böyle bir şey beklemiyor. Ama hep bir umut; içimdeki Merve asla vazgeçmiyor. Umarım buraya açılıp kendim olduğum zaman yazmaya gelirim.

(Görsel: Vojtech Preissig)