Merhaba. Buraya daha önce yazmaya çalışmıştım çünkü burası kendimi yalnız hissettiğimde sığındığım bir platformdu ama yazdıklarımı atmamıştım. Dün Enes Kara’nın haberini duyunca ve aklıma burası gelince tekrar yazmak istedim.
Bizim için kapanmak bir aile geleneği olduğu için 7. sınıfın sonunda kapanmıştım. Anneme belirli bir tarih verdim ve asla sorgulamadım çünkü o zamanlar gelecekte beni ne tarz hissiyatların beklediğinden habersizdim. İlk yıllar sorun olmamıştı ama liseye geçince artık kapalı olmak istemediğimi fark ettim. Anneme söyledim ama babamın tepkisinden korktuğum için kararlı değildim. Yaklaşık 3 yıl sonra istediğim üniversiteyi kazandım ve hazırlık sınavını geçtim. Tam o sıralarda artık bu durumu düşünmeden duramaz hale gelmiştim. Babam, annem gibi dindar olsa da akademik başarıya da çok önem veren birisiydi ve benimle gurur duyuyordu ama ben artık her şeyi göze alarak ona bu açılma isteğimi söyledim. Annemin bundan haberi yoktu ve babamın tepkisi beklediğimden çok daha sakin olmuştu. Bana imanıma önem vermemi falan söyleyerek beni ‘sakinleştirdi’. Konuşmanın sonunda biraz rahatlasam da bu uzun sürmedi ve birkaç gün sonra anneme de anlattım. Annem, “Ne yaparsan yap” dese de sanırım babamın izin vermeyeceğini bildiği için içi rahattı. O sırada 18 yaşında biri olarak izin almak durumunda olmam bile beni sinirlendiriyordu ama dindar ailelerde durum böyledir. Sonra hemen babamın yanına gittim ve bu sefer sakin bir tepki almadım. Kavga ettik ve ben odama gittim. Günlerce babamla birlikte yemek yemedik. Annem benim mutluluğumu milletin söyleyeceği şeylerden daha çok önemsediği için kararımı kabul etmişti ama tabii o da çok üzgündü. Bu tarz bir karar verecekken kimsenin üzülmesine göz yummamak lazım çünkü bu sizi caydıracak bir şeydir.
Yaklaşık 1 ay sonra ablamın da yardımıyla babam, “Artık istediğini yapsın” dedi ve ben açıldım. Bunun ne kadar özgür hissettiren bir şey olduğunu size anlatamam. Açılınca din hakkındaki düşüncelerim oturmaya başladı. Keşke daha önce de bu kadar özgür düşünebilseydim, diyorum çünkü din bende çok fazla takıntıya ve dolayısıyla zaman kaybına yol açmıştı. Akrabalarımın tepkileri çeşitlilik gösterse de katlanılmaz değildi. Zaten onların düşünce yapısı beni ilgilendirmiyor.
Son olarak demek istediğim şu ki din içsel bir şey olduğu için lütfen ailenizi düşünerek hareket etmeyin. Zorla kapatılan bir sürü kız çocuğu var ve bu çok üzücü bir durum. Ailenizle konuşmaya çalışın ve bir şiddet durumu olursa çevrenizden yardım isteyin. Kararınızın arkasında durun ve geleceğinizi düşünün. Eğer kararınız çok büyük bir tehlikeye yol açacaksa doğru zamanı bekleyin.
Şu an 1 yıldan uzun süredir açığım ve pişman olduğum tek nokta küçükken daha bilinçli olmamış olmam. Bu platformda benim kapandığım yaşta olan ve çok daha bilinçli insanlar var. Lütfen kararlı olun.
Herhangi bir sorunuz ya da manevi desteğe ihtiyacınız olursa yazabilirsiniz. Hoşça kalın.
(Görsel: Daria Petrilli)