Ben çocukluğumdan beri hiç sevilmedim. Hiç arkadaşım olmadı. Çok fazla kardeş vardı, bu yüzden kendimi hiç özel hissetmedim. Hiçbir zaman özel bir eşyam olmadı. Lise 11. sınıfa kadar internet kafelerde takıldım. En yakın arkadaşlarım bilgisayar oyunlarıydı. Sadece oyun oynardım. Ve hiç kimseyle konuşmazdım…
11. sınıfta üniversite sınavını fark ettim ve ders çalışmaya başladım. Bilgisayar oyunları bağımlılığımdan kurtulmaya çalıştım. Hiç de kolay olmadı. Her neyse… Kendi başıma Youtube’da ders videoları izleyerek 3 yılda hayalimdeki bölüm olan havacılık mühendisliğini kazandım… İşte her şey burada başladı. 11. sınıftan önce evdeki sorunlardan kaçabiliyordum. Oyunlar benim için bir kaçıştı. Ama oyunları bırakınca evdeki kavgalar, çığlıklar… Psikolojik şiddette hapsolmuştum… Eski anne, baba, kardeşler… Durmadan kavga eder, bağırırlardı… Ben hiç konuşmazdım. Kimseyle konuşmazdım. Kimse de benimle konuşmazdı. Tüm gün onların sesleri… Hep ağlardım çünkü çok bıkmıştım. Bütün gün ders çalışmaya çalışırdım. Gece onların sesleriyle uyanırdım. Sessizce uyumaya çalışırdım. Kulaklık ile müziğin sesini sona verip uyuyana kadar dinlerdim. Sabah olunca kütüphaneye kaçardım. Kimse harçlık vermezdi. Hafta sonları çalışarak harçlığımı çıkarırdım.
Sonra üniversiteyi kazandım… Tam o evden kurtuldum derken, covid-19 çıktı ve üniversiteler tatil oldu. 1 yıl daha o evde kalmak zorunda kaldım. Ama bu çok sert olmuştu çünkü artık dayanacak gücüm kalmamıştı. İntihar etmeyi planlıyordum. Kaşınıyordum. En ufak bir duygu değişiminde kaşınıyordum. Çok acı çekiyordum. Ama sadece ben biliyordum. Çünkü anlatacak kimsem yoktu. Neyse. 1 yıl daha işkence çektim ve üniversiteler açılınca kurtuldum…
Aylardır psikiyatriye gidiyorum. Sağlam bir tedavi görüyorum. Her gün ilaçlar kullanıyorum. Ve artık geçmişimden kimse ile bağım kalmadı. Hâlâ arkadaşım yok. Ama en azından işkence eden insanlar da yok… Yeni insanlarla sosyalleşmeye çalışıyorum. Ama beni çok ilginç buluyorlar. Bu yüzden onlarla samimi olamıyorum. Bu üzücü ama sosyalleşmeye devam edeceğim. Yeni arkadaşlarım ve yeni bir ailem olacak…
(Görsel: John Tarahteeff)
Comments (2)
Seni gerçekten anlıyorum, hayatım boyunca yanımda olan tek şey bilgisayarımdı. Annem ve babam sevgisiz insanlardı, insanların içinde insanlardan kaçarak, ruhum ve bedenimin kavgasıyla büyüdüm. Her şeyi bırakıp gitmeyi çok denedim ama elimde hiçbir şey yoktu. Yeni bir hayata başlamandan çok mutlu oldum, keşke ben de gidebilseydim. Eğer bilgisayarım olmazsa ne yaparım bilmiyorum, kekelemeden konuşamıyorum ve bir kahve alırken bile ellerim titriyor. Dünya’nın yakamızı bırakması dileğiyle.
Dostum eğer içini dökmek ister, üzgün hissedersen bana yazabilirsin. Benim etrafımda konuştuğum çok insan var ama gerçekten konuşacağım kimse yok. Birbirimize destek olabiliriz…
Discord marimo#8319