Babam, kapalı olduğum için resmen benden utanıyordu.

Başardım. Evet, başardım. 3 yıldır kapalıydım ve açılalı 10 ay oluyor. Ortaokulda İmam Hatip’teydim, orada herkes kapandığı için ben de onlara özenip kapandım. Kapanmaz olaydım… Babam açılmam için bana sürekli baskı uyguluyordu, annem de “Açılma” diyordu. Tabii ki ben inatçı olduğum için başlarda babama karşı geliyordum. Alışverişe gittiğimizde babam sürekli bana laf edip günümü zehrediyordu. Daha sonra araya karantina girdi. Belli başlı şeylere karar verdim, kendimi de sürekli stres altında hissediyordum çünkü ailem sürekli kıyafetlerime laf ediyordu. Onlarla dışarı çıkmamak için sürekli bahane buluyordum. Yaz geldi. Babam, kapalı olduğum için resmen benden utanıyordu. Anneme sürekli açılmak istediğimi söylüyordum ve annem, “Eğer açılırsan hakkımı helal etmem” diyordu, kavga ediyorduk, sonra babam da sinirlenip annemle kavga ediyordu. Ben kafaya koymuştum, bu durumdan cidden bıkmıştım ve açılacaktım. Resmen başörtüden soğumuştum.

Anneannemlere gidiyorduk, yoldaydık. Bunalıyordum. Otobüs mola verdi, lavabodaydık. Bir anda başımdaki örtüyü çıkardım ve ben artık özgürdüm. Anneme “Ben başörtüsü falan takmıyorum” deyip bir anda çıktım. Babam kapının önündeydi ve beni gördü, hiçbir şey demedi. Anneannemlere gittik, “Daha küçük, bir şey olmaz” dediler. Diğerleri de aynı şekildeydi, zaten baba tarafım kapanmamı hiç istemiyordu. Fakat ne yazık ki babam kıyafetlerime karışmaya devam ediyor, normal bir tişört giydiğim için bile kızıyor. Üniversiteye geçtiğimde tamamen özgür olacağım. Sürekli onların başının etini yedim ve sonunda pes ettiler. İyi ki yapmışım. Mutluyum. Bir daha olsa yine yaparım.

(Görsel: Angela Barrett)