Çoğu yazıyı okudum ve artık benim de içimi dökme vaktimin geldiğini düşünüyorum. Ortaokulda 7. sınıfın ilk döneminde regl olunca kapandım. Aileme göre bana hiç baskı yapmamışlar ama o yaşıma kadar annem ortamlarda “Adet olunca kapanacak” gibi şeyler söylüyordu. Bu da aslında o an gelince benim sormamı gerektirmeden yapmam gereken bir durum oldu. Yani cevabımı çok önceden almıştım. Ailem muhafazakâr olmadıklarını iddia eden muhafazakâr bir aile.

Aslında son 1 yıla kadar hiç açılmak gibi bir düşüncem olmamıştı. Yani illaki her insanın olduğu gibi benim de aklıma gelmişti ama acaba, dememiştim. Son 1 yıldır ise sanki hayatımı dondurdum ve açılıp hayatıma devam edeceğim zamanı bekliyorum gibi. Şu an 17 yaşındayım. 1 ay sonra üniversite sınavına gireceğim ve bu durum sınava odaklanmamı da engelliyor. Annemlere 3 defa falan söyledim. Hepsinde “Asla” dediler. Hatta annem açık çıkmaya karar verip hazırlandığım bir gün kapının önüne geçip çıkmama izin vermedi. Çok ağladım 1 yıldır, çok dua ettim. Ama nafile… Saçlarımı, bedenimi, kendimi çok seviyorum ama sanki kapalıyken kendime yabancıyım. Kostüm giyip insanların yanına rol yapmaya gidiyormuşum da eve gelince asıl kendime dönüyormuşum gibi.

Sınavdan sonra annemlere tekrar söyleyeceğim. Daha önce söylediğimde “Sınavın varken bunlara mı kafa yoruyorsun?” demişlerdi çünkü. Onlar “Kendine bakabileceğin yetişkin bir yaşa gelince ne istiyorsan yap ama şu an bizim kurallarımız geçerli” diyorlar. Kendilerinden o kadar soğuttular ki… Ama benim umudum bitmedi. Hayatıma devam edeceğim. İstediğim gibi giyineceğim, süsleneceğim, saçlarımı savuracağım. O an gelene kadar da sabretmeye devam edeceğim. Bu platformda başarmış çok insanın hikayesini okudum. Umut veren herkese teşekkür ederim. Umarım her kadın kimseye hesap vermeden kendi iradesiyle özgür bir yaşam sürer.

(Görsel: Christian Krohg)