Merhabalar, 21 yaşında bir üniversite öğrencisiyim. 6. sınıftan beri kapalıyım. O zamanlar imam hatipe gidiyordum ve çevremdeki çoğu kişi kapalıydı ve ailemde kapanmamı istiyordu. Çok da zorlanmadan kapandım. Ortaokulum imam hatipte geçtiğinden dolayı düz bir sosyal bilimler lisesine geçince afalladım, her arkadaşım açıktı.
Herkesin kafa yapısı anlayış şekli benimkinden farklıydı, çok zorlandım. Bir dönem ferace giydim, o da fazla kilomu kapatmak içindi ama o dönemler asla ve asla özgüvenim yoktu kendime. Neyse. Liseyi öyle böyle sessiz kız olarak bitirdim. Üniversiteye geçtiğimde yine bir tık alımlıydım, güzelliğimin farkındaydım, kıyafetim hiç dikkat çekmiyordu, sadece önden saçlarım gözüküyor diye baya yargılanıyordum ama umrumda değildi çünkü böyle kendimi beğeniyordum.
Hâlâ beğeniyorum ama içimde küçüklükten kalan ukte mi dersiniz, üniversite ortamını görüp kızların açık kıyafetlerine, ojelerine, saç şekillerine özenmek mi dersiniz bilmiyorum ama 3-4 aydır içten içe o kadar istiyorum ki açılmayı, ama aileme nasıl söyleyeceğim bilmiyorum. Şu hayatta değer verdiğim, benim için çabalayan ailem her zaman iki tarafı da bırakma öğütleri veriyorlardı ve bu dönem biraz değiştiğimi fark ettiler.
Onları üzmek asla istemiyorum ama kendi özgüvenimin, kendimin olmak istediğim kişinin bu olmadığını biliyorum. Annem açılmak lafını bile duymak istemediğinden bahsediyor birkaç kez açılacağım vs. konuşmuştum. Babam ne der, bilmiyorum, kendisi anneme göre daha açık görüşlü ama ters de tepebilir. Önemli olan annemin üzülmemesi ve onun onayı yoksa diğer hiç kimsenin ne dediğini ne düşündüğünü önemsemiyorum.
Ailem tek önceliğim. Kırmak istemiyorum ailemi ama açılınca özgüvenimin kendime olan güvenimin daha yüksek olacağını hayata bağlılığımın artacağını düşünüyorum, hissediyorum. Ne yapacağım, nasıl olacak bilmiyorum ama yarın anneme tekrar bu konuyu açacağım. İçimde olacağına dair bir his yok ama bu umuda tutunmak istiyorum. Açılıp bu şehirden gitmek, biraz ayaklarım üzerinde durmak ve geleceğimi çizmek istiyorum.