Merhabalar. Ben 13 yaşında aile baskısı ile kapanmaya zorlanan genç bir kızım. Şu an 17 yaşındayım. Bir süredir bu sitedeki yazıları okuyorum. Kimi ile benzer durumları yaşıyorum, kiminin bu baskılardan kurtulduğunu görüp onlar adına seviniyorum. Ben de bir gün buraya yazacağımı tahmin edemezdim.

Yaşım ilerledikçe kadın olmanın ne kadar zor olduğunu anlıyorum. Benim hikayem bu coğrafyada kız olarak dünyaya gelmemle başladı. Ailemin beni korumak istediği için baskı yaptıklarını sanardım, oysaki durum tamamen farklıydı. 8-9 yaşlarında bile erkeklerden uzak durmam gerektiğini anlatırdı annem. O zamanlar kendime bakmayı çok severdim. Saçlarımı tarardım, kremler sürerdim. Diğer kızların anneleri yapardı bunu, ben kendim yapınca “Sen ilerde evden kaçarsın, hemen evlenirsin *r*spu.” denirdi. 5. Sınıftayken benden 4 yaş büyük abim imamlardan duyduklarını bana yaptırmaya çalışırdı. Gelir “Örtüneceksin!” diye baskı kurardı. Psikolojik şiddet uygulardı.

Çevremde yeni kapanan kızları gösterip “Kendinden utan!” denilirdi. 12 yaşında ilk kez İstanbul’a geldiğimde burada öyle olmadığını, ailelerin çocukların kendi kimliğini oluşturmalarına izin verdiklerini gördüm. 13 yaşıma gelince birini sevdim. Ailem bu arada her seferinde uyarırdı beni. “Erkeklerle konuşma, onların yanında kahkaha atma.” derdi. Çok geçmeden ailem onu da öğrendi ve artık ellerine bir koz geçmişti. Psikolojik şiddetler arttı, annem kızların okumaması gerektiğini söylerdi.

Ben zaten kapanmam gerektiğini bilirdim. Liseye geçince artık genç kız olacaktım, herkes bana farklı gözle bakacaktı. Öyle de olmaya başladı. Dar pantolon giyince kendi abim bile laf atardı, azarlardı. Liseye geçeceğim sıralar abim “En yakın imam hatipe, puanın yetmezse okula gitmeyeceksin.” dedi. Ben istemedim. Sonra ise “Ya kapanır okula gidersin ya da açık lise okumana bile izin vermem.” dedi. “Yoksa seni herkese rezil ederim.” dedi.

Sırf sevgilim oldu diye hayatım mahvolmuştu. Ne vardı ki bunda? Abim birden fazla kızla konuşurdu, “Onlar da başkasının kardeşi değil mi?” diye düşünürdüm. Ben de zaten bir gün illa kapanacağım diye kabul ettim istemeye istemeye. Okula gider gitmez eski arkadaşlarım “Ne oldu sana, çirkinleşmişsin. Neden bunu yaptın kendine?” derlerdi.

Özgüvensizdim artık. Kimseyle arkadaşlık kuramazdım. O sıralar artık sorgulamaya başladım ve dinden çıktım. Okulda din dersinde hocaya sorular sorardım herkes “Ne biçim kapalısın, aile zoru ile mi kapandın?” derdi. Çünkü sorgulardım, onlara göre sorgulayan dinden çıkmıştı ki öyleydi de. Zaten başımdakinden utanıp müslüman değilim diyemedim. 11. Sınıfa gelince artık okula böyle gitmeye dayanamadım ve açık liseden bitirdim kalan seneyi.

Yalnız kaldığım için sanaldan arkadaşlar edindim. Sanaldan başörtüsüz tanıtıyorum kendimi insanlara, olmak istediğim gibi anlatıyorum kendimi. Ona göre arkadaşlar edindim. İlk kez kendim gibiydim. Biri ile buluşma kararı aldık ve ben kapalıydım, bu bana cesaret verdi ve başörtüyü çıkardım. Telefonu sessize aldım. Karanlık olana kadar beraberdik, ilk kez kendimdim, ilk kez karanlığa kadar dışarıdaydım. Abimden gizli kullandığım telefon da artık o gün ortaya çıktı. Sandığım kadar tepki vermedi, telefona kızsa da umurumda değil.

Ben yaklaştım mutluluğa, artık başıma şapka takarak çıkıyorum biraz daha görünmez hissediyorum kendimi. Başörtüsü varken insanlar alay ediyormuş gibi hissediyordum. Başımı açabiliyormuşum gizlice. Tekrar deneyeceğim artık daha da motive oluyorum. Üniversite sınavına hazırlanmam gerek. Eskiden böyle gidemem diyip çalışmazdım, artık yaparım diyorum. Kendi paramı kazanabildiğim zaman ilk kez şort giyineceğim. Hayalimde birsürü şey var.

Hiç şarap içmedim, bunları denemek istiyorum. Denize girmek istiyorum, gece vaktine kadar dışarı çıkmak istiyorum. Aşık olmak istiyorum, dini baskılardan kurtulacağım, bir gün beni kabullenecekler. Evde temizlik yapmak oturup koca beklemek değil benim görevim. Hepsine bunu kanıtlayacağım. Diğer kadınlara elimden geldiği kadar destek olacağım. Kendi ablam bile desteklemedi beni Müslüman değilim diye. “Çocuklarımla bir daha konuşma, beyinlerini yıkama.” dedi. Bu yüzden ben elimden geleni yapıp diğer insanlara destek olacağım. Lütfen kendinizi yalnız hissetmeyin.