Neredeyse 5-6 yıldır kapalıyım. Ortaokulda henüz küçük yaşlarda kendi isteğimle başımı örttüm ve her lanet gün bununla yaşamak zorundayım artık. Pişmanlık duymaya ilk lisede başladım. Daha öncesinde açılmayı istemiştim, ancak ailem geçiştirmişti. Ben de imam hatipte okuduğum için ve çevremdeki herkes öyle olduğu için bununla yaşamaya devam ettim. Liseye başladığımdaysa böyle olmak zorunda olmadığını fark ettim ve karantina döneminde açılma kararı aldım. Bu kararı almadan önce istiyorsan açıl diyen babam karardan sonra fikrini değiştirdi. Annem ise beni evden kovacak aşamaya gelmişti. 1 hafta açık gezebildim ancak sonrasında babamın tehditleri yüzünden zorla başım tekrardan örtüldü. Bu yaşadıklarım bende büyük bir travma olmuştu. Aynalara bakamıyordum. Aileme bakış açım tamamen değişmişti. Hayatımı talihsizlik olarak görmeye başladım ve muhtemelen bu yüzden hasta oldum.
Benim annem de babam da dinle ilgili işler yapıyorlar. Son derece muhafazakar bir aileden geliyorum. Ve bunlar gittikçe boğuyor beni. 17 yaşındayım ve hayatımda 1 kere bile genç bir kız olduğumu hissedemedim. Annem oje sürememe izin vermedi. Kaşlarımı aldım diye bir ton laf etti. Babam erkek arkadaşlarım olursa okuldan alacağını söyledi. Fen lisesinde okuyorum ve bu güne kadar onları üzecek kötü bir hareketim olmadı. Ama onlar beni altın rengine boyadıkları kıytırık bir kafese koydular ve orada mutlu olmamı istediler. Ancak ben oraya ait değilim. Kendi politik fikirleriyle el alem ne dertleriyle ve cehennemde yanacağım iddialarıyla süsledikleri bu kafesi parçalayıp çıkacağım bir gün. O güne kadar beklemede kalın.