Öncelikle merhaba,
Şu sayfaya her girdiğimde kendimden bir şeyler buluyorum. Benim gibi insanlar var diyorum. Bazıları geliyor başardım yazıyor ve bunlar beni motive ediyor. Bu yüzden size teşekkür ederim.
Kendi hikayemden bahsetmek gerekirse, ortaokul 2. sınıfta özenerek kapandım. İmam hatip ortaokuluna gidiyordum ve özenmemde en etkili şeylerden biri buydu. Ama aynı zamanda her türlü kapanacaktım, Zorundaydım gibi bir durumda vardı, çünkü annem 5. sınıfta bana sürekli ne zaman kapanacaksın falan gibi sorular soruyordu. Şu an 11- 12 yaşlarında kızlara bakıyordum da ne kadar küçükmüşüm.. O kadar küçük bir yaş ki kapanmak için, minicik bir şeyken bunu yaptığıma inanamıyorum bazen. 1 sene falan gayet iyiydim, çok bir düşünce yoktu aklımda. Sonraları başladı her şey, ama onlar da küçük düşüncelerdi. Şu anki kadar değildi. Liseye geçtim ve bu sefer karma bir okula… Sonra fark ettim ki benim düşüncelerim, kişiliğim ile görünüşüm zerre uymuyor. Yok, olmuyor yani.
İnsanlarda maalesef dış görünüşe göre yargılıyor. Bu yüzden okulun ilk senesi doğru düzgün bir arkadaşım yoktu diyebilirim. Çünkü şu ana kadar gördüğüm her ortamdan çok farklıydı orası. İnsanlar farklıydı, herkes çok özgürdü, aileleri hiç benimki gibi değildi, sohbetleri çok farklıydı. Oradaki herkes de zannımca beni görünüşüme bakarak yargıladı ama ben aslında onlardan biriydim içimde. Ailem benim geleceğim için çok yatırım yapıyor, mahcup oluyorum bazen. Aslına bakarsak onlar benim annem-babam. Tabii ki bunu yapacaklar, ama yine de en çok bundan dolayı kötü hissediyorum. İleride seçeceğim mesleği bile onlar için düşünüyorum. Onları mutsuz etmek istemiyorum. Böyle desem bile bir gün gelip “Ben açılacağım.” dediğimde normal bir tepkiyle karşılaşacağımı hiç sanmıyorum. Annem bazen açılan kişileri yanımda ayıplıyor, eleştiriyor. Kendimi çok kötü hissediyorum. Artık düşüncelerim çok yoğunlaştı. Her gün aklımda açılmak… Bunu sadece, ama sadece dışarıda bir üniversite kazanarak gerçekleştirebileceğimi sanıyorum. Sadece ailemden bahsettim, ama akrabaları da bilirsiniz. Muhafazakar insanların merhametli olduğunu söylerler, ama açılsam anneannemin, teyzemin neler diyeceğini kestiremiyorum bile. keşke o kapandığım günün sabahı yaşanmasaydı diyorum bazen.
İnsanları kapalı insanlara yapıştırdıkları algıdan, ön yargıdan nefret ediyorum. Ben öyle biri değilim. Artık hiç kendime özenmiyorum. Aynaya bile bakmıyorum. Dışarı çıkarken tüm hevesim gitmiş durumda. Kendime iki plan bile geliştirdim. Ya dışarıda güzel bir bölümü kazanarak açılacağım ya da
maalesef ama maalesef ekonomik özgürlüğümü alınca yapacağım. Her gün bunları düşünmek çok yoruyor. Her gün aklınızda bu şeyle yaşamak anlayamayacağım kadar zor. Umarım gerçekleştirip size ilham olabilirim.