Gerçekten birkaç gündür buradaki yazılanlara kafayı takmış durumdayım. 5. sınıfta kapanmaya karar verdim, ne alakaysa matematik öğretmenimiz kapanmamızı çok istedi. Din kültürü öğretmenimiz bile bize hiç böyle konuşmalar yapmadı.
Neyse, okulda bir anda herkes kapanınca kendimi zorunda hissettim. Ailem de hiç kapan demedi, ama kapanınca kapanma demediler, ben de kapanmış bulundum. Şu an 19 yaşındayım, ama hep içimde kalmıştır çocukluğumdan beri açılmak istediğim. Bu aralar fazlasıyla hissediyorum. Aklım baya karışık. Babam kesinlikle istemez beni evlatlıktan reddeder, ama bu bile umurumda değil artık. Kendim gibi yaşamak istiyorum, başka birinin istediği kalıpta yaşamaktan sıkıldım artık. Spora gitmek istiyorum, rahat olmak istiyorum, özgüvenli bir şekilde hareket etmek istiyorum artık. Dediğim gibi, her zaman içimde vardı o burukluk, ama bu ana kadar aklımdan bile geçmezdi.
Gizli gizli açılmak istiyorum, ama bu çok riskli. Gören biri olur söyler, daha kötüleşir durumlar. Anneme gelirsek, babam olmasa mini etek bile giymeme izin verirdi. O, babam istemediği için bir şey yapamıyor. Ablam var, 3 tane. İkisi açılmamı istemedi, diğerine de söyleyeceğim, destekleyeceğini düşünüyorum. Ama konu babam olunca herkes bi’ korkuyor, çünkü ailede herkes bir kere evlatlıkla reddedildi, sonra barışıldı. Ben yapsam bunu ne olur ki? O kadar çok istiyorum ki kendim olmak, kendim gibi yaşayabilmek. Müslümanım, dinimi de seviyorum. Sadece bu ibadeti yapmak istemiyorum. Yaşım çok genç, ileride belki değişir düşüncelerim, ama şu ankini kimse değiştiremez, biliyorum.